Het is tegenwoordig niet meer enkel voorbehouden voor de Geitenwollen Sokken: het redden van afgekeurde groenten is hip! En wat blijkt? Verrassing, o verrassing. Dat smaakt nog lekker ook. Wie had dat nu gedacht!
Recht of krom?
Vroeger wisten we het simpelweg niet. We gingen naar de winkel en kochten één van de vele gelijkaardige kaarsrechte komkommers uit de winkelkrat. Lekker? Jazeker. Verder dachten we daar niet over na. Tot we er meer over ontdekten dankzij de kritische media: bleek dat er een heleboel kromme bultige korte of lange komkommers die winkelkrat niet haalden “omdat de consument ze niet wil”. Logisch eigenlijk, nu we er wél over nadachten.
Ik weet niet of jullie het voelen, maar ik voel alleszins een analogie opkomen voor hoe wij hier in onze maatschappij omgaan met minderheden, in dit geval chronisch zieken, die niet passen in het opgelegde keurslijf.
Groentenkrans
Nooit gedacht dat ik me zou kunnen inleven in een kromkommer. (Me ermee vereenzelvigen zou net iets te ver gaan) We worden gelukkig niet massaal vernietigd zoals veel van die arme onschuldige kromkommers en co. Vroeger werden wij zieken ergens in een hoekje gestopt en zielig bevonden. Gelukkig zijn we intussen wel zichtbaarder en mondiger geworden, maar geef toe: lastpakken en kostenslurpend zijn we nog steeds in de stereotiepe ogen van de maatschappij.
Lekkerrrrr….
Plots hoorde je hier en daar in de media meer en meer over die afgekeurde groenten. Er ontstonden zelfs bedrijfjes die ze redden van de ondergang en er soep van maakten, of tapenade. Net zoals je altijd mensen hebt die het opnemen voor de zieke mens onder ons en hun waarde (h)erkennen. En raad eens? Het blijkt nog lekker ook. Die soep dan, bedoel ik. En de doorsnee consument was verbaasd. Ja, raad eens? Chronisch zieken zijn geen afdankertjes, maar best heel leuke mensen als je er even de tijd voor neemt! Wie had dat nu kunnen denken?
Op de barrikaden!
Maar eerlijk? Wij willen meer! Wij voelen niet de noodzaak om gered te worden. Het is zelfs een beetje onbedoeld beledigend. Wij kunnen heel goed de verantwoordelijkheid opnemen voor onszelf en willen niet met een uitkeringkje afgescheept worden maar erkend worden in onze talenten en ons zijn. Onze naasten zien dat heus wel en dat is echt mooi om je gelijkwaardig te mogen voelen. Maar in het grotere systeem van onze maatschappij is er nog werk aan. Want zo verschillend zijn we niet van de doorsnee komkommer. Ook wij falen of stralen, ook wij kunnen en hoeven en willen het niet altijd alleen. En we kosten niet enkel geld, we hebben ook dingen te geven. Zijn wij niet de wijzen, de vertragers en richtingaanwijzers over waar het leven echt om gaat?
Meer groente op je bord
Kortom: weggooien doe je niet. En we willen evenmin worden omgetoverd in een of andere groene soep om je ons anders toch moet weggooien, al is dat een mooi begin. Ook willen we niet in een aparte krat in de supermarkt voor een lager prijsje aangeboden liggen, want dat verlengt enkel ons kneusjeslabel. Wij , fiere kromkommers en co, willen gezellig in één krat bij de rechte exemplaren liggen. Zodat we worden wat we altijd al waren: NORMAAL.
