Soms krijg je een boek in handen die je niet meer loslaat. Ik heb dat eerlijk gezegd best regelmatig dat ik bijna als een verslaafde vast zit aan mijn E-reader. Boeken over romantische tijden, soms over verschrikkelijke gebeurtenissen in de geschiedenis zoals bijvoorbeeld de Holocaust. En soms boeken over persoonlijk leed.
Zo ook met dit boek. Licht in de Tunnel van Marc de Hond. Een boek waar vele van jullie al wel eens over gehoord hebben. Hij was zelf een publiek figuur door sporten en lezingen over positief in het leven staan. Ook tijdens zijn ziekte en na zijn dood werd er veel over hem gesproken. Dit boek gaat over die laatste fase van zijn leven. De fase van ontdekken dat er weer kanker is gevonden in je lichaam en de manier waarop hij en de mensen om hem heen daar mee om gaan.
Ik persoonlijk vind zijn aanpak bewonderingswaardig. Zowel hij als zijn eerst nog vriendin gaan er positief mee om. De uitspraak er is licht aan het eind van de tunnel maar ondertussen mag je best wel lichtjes ophangen vind ik in de fase waar ze inzitten knap. Er zullen er ook genoeg zijn die ten onder gaan aan verdriet en depressie. Er is natuurlijk in deze situatie van ongeneesbaar ziek zijn geen goede of slechte manier van omgaan met ziek zijn en misschien wel dood gaan.
Corona, ook dat nog
Aan het eind van zijn ziek zijn komt corona het land binnen. Bijna bizar hoe je dan moet zien te handelen met de overheersende kanker en alle ellende die een eventuele besmetting van corona dan toe zou voegen. De rode draad in het verhaal vind ik de liefde van zijn vrouw voor Marc en andersom en de liefde van hen samen voor het gezin en vrienden om hen heen.
Regelmatig lees je terug in het boek dat het belangrijk is om herinneringen te maken. Hij is ook zelf al jong zijn moeder verloren en heeft als tastbare herinnering bijvoorbeeld een cassettebandje met haar stem erop. Hij gebruikt zijn theaterprogramma’s net voor de coronalockdown om zich te laten interviewen zodat zijn kinderen later een beeld krijgen van wie hun vader nou eigenlijk was. Dit is iets wat zijn broers na zijn dood omzetten in Stichting Komma.
Stichting Komma maakt herinneringsdoosjes voor ouders die ziek zijn om te vullen met herinneringen voor hun kinderen die achterblijven. Je kan dan een videoboodschap achterlaten en er zitten drie kaarten bij voor bijzondere gebeurtenissen. Mij persoonlijk lijkt dat een mooie manier om iets te regelen. Iets blijvends en persoonlijk. Dus niet alleen het boek greep mij aan maar ook de boodschap die hij achter heeft gelaten. Stichting Komma werkt als stichting met behulp van donateurs. Meer informatie vind je op stichtingkomma.nl.
