Lief kind, je mag zijn wie je bent, welke kleur je ook kiest

“Lief klein kind,

Ik ken je helemaal niet zo goed maar je moeder wel. En via je moeder ken ik je toch een heel, heel klein beetje. Jij en je zus werden als meisje geboren. Je zus voelt zich zo maar jij, jij voelt je een jongen. Je voelt je al jaren zo. Het is niet voor iedereen makkelijk om hier mee om te gaan. De één doet meer zijn best dan de ander. Voor de school waar je naar toe gaat was het onbekend maar zij doen hun best. Je hebt zoveel geluk dat je een moeder hebt die je snapt en die van je houdt zoals je bent. Zij steunt je en staat achter je. Zij legt uit wat je nodig hebt, wat je moeilijk vindt en hoe wij grote mensen hier mee om moeten gaan. “

Boos & verdrietig

“Ik hoopte dat je op zou groeien met volwassen om je heen die hun best doen jou te begrijpen. Die je zouden accepteren voor wie je bent. Dat is toch het minste wat we zouden mogen verwachten. Maar je moeder vertelde me vandaag een verhaal waar ik zo boos en verdrietig van werd.

Met alle coronaregels is er een hoop veranderd, op school, bij het sporten en bij de zwemles. Hierdoor moesten jij en je zus je omkleden in dezelfde, grote meisjeskleedkamer. Je moeder zag de bui al hangen en belde vooraf of jij, of jullie, in kleedhokjes om mochten kleden. Ze legde de situatie uit en hoopte op begrip. Je zou verwachten dat dit geen probleem zou zijn. Toch? Dat de volwassene aan de andere kant van de lijn zou begrijpen waarom dit belangrijk is voor jou. Maar wat schetste mijn verbazing, je moeder vertelde dat ze een halsstarrig “NEE” te horen kreeg. Daar kon men niet aan beginnen hoor. Jij moest je maar schikken. Jij moest je maar achter een handdoek omkleden ofzo.”

Je moeder gaf niet op

“Je moeder was woest maar gaf gelukkig niet op. Ze belde de manager en legde de situatie nogmaals geduldig en vriendelijk uit. Ik ben dan een beetje ik. Ik denk dan, als zo’n moeder voor de tweede keer belt moet je toch begrijpen dat deze situatie belangrijk is voor haar en haar kind. Dan doe je je best om goed te luisteren. Misschien is er goed geluisterd, dat weet ik niet hoor. Maar begrepen is het in ieder geval niet. Want de oplossing die nu verzonnen werd is dat jij om mag kleden in de WC. DE WC!! “

Hoe moeilijk kan het zijn?

Ik begrijp echt wel dat het niet voor iedereen makkelijk is om hiermee om te gaan. Voor veel mensen is het letterlijk een ver-van-mijn-bed show. Maarrrrrr………wij als volwassenen zouden toch moeten proberen zo goed mogelijk te luisteren. Naar elkaar maar vooral naar wat een kind aangeeft. Het is toch onze taak om de wereld veilig te maken voor kleine kinderen? Zijn we in 2020 nou nog steeds niet zo ver Dat we het feit dat het kind aangeeft zich anders te voelen dan het lichaam waarin het geboren is, gewoon als feit accepteren? Hoe moeilijk kan het zijn? Gelukkig zijn er moeder die niet loslaten en niet opgeven. Die de discussie aangaan en de grenzen van hun kind bewaren. Krijgen die moeders genoeg waardering? Ik vrees van niet.

De klas uitgestuurd

Een paar jaar geleden, toen onze oudste net zes was, is ze de klas uitgestuurd vanwege een opmerking rondom hetzelfde thema. Een jongetje in haar groep had gezegd dat als je geboren bent als je altijd een jongetje zal blijven. Nou….,had mijn oudste gereageerd, dat is niet helemaal waar juf! En vervolgens heeft ze aan haar groepsgenootje uitgelegd dat je je, als je je niet thuisvoelt in het lichaam dat je hebt gekregen je je kan laten opereren. Dat je, als je je een meisje voelt maar in een jongenslichaam geboren bent, je je best kan laten veranderen in een meisje. Maar dat dat wel een lang traject is en het vast niet makkelijk was. Vervolgens werd ze het lokaal uitgezet en werd ik gebeld dat dít toch niet de bedoeling was.

Op hoge poten naar school

Het is (tot nu toe) de enige keer dat ik op hoge poten naar school gegaan ben. Er was toch immers geen woord gelogen van wat ze gezegd had. Waarom was ze de klas dan uitgestuurd? De uitleg van de betreffende juf was dat deze kinderen veel te jong waren om dit soort uitleg te krijgen. Op mijn verbaasde opmerking dat mijn dochter toch de jongste van de groep was, had de juf geen antwoord.

Ik moet eerlijk bekennen dat de psycholoog in mij boos werd en de betreffende juf de oren gewassen heeft me een aantal feiten. Nu, jaren later kan ik nog boos worden. Maar eerlijk is eerlijk, daar heb ik het recht niet toe. Want de juf wist het niet. Ze had simpelweg geen enkele kennis van kinderen die het gevoel hebben dat ze in het verkeerde lichaam geboren zijn. Misschien is dat bij die persoon met de zogenaamde WC oplossing ook wel zo.

Is een kind een volwaardig persoon?

Jaren geleden is er een onderzoek gedaan bij jonge stellen die hun eerste kind verwachtten met de vraag hoe zij het zouden vinden als er een derde persoon bij hen zou komen wonen. Het merendeel van de stellen gaf aan dat ze dit niet wilden. De conclusie van dit onderzoek was (even heel kort) samengevat dat jonge ouders hun toekomstige baby niet als uniek, zelfstandig persoon zagen. Soms lijkt het erop dat veel volwassenen kinderen nog steeds niet zien als volwaardig persoon met eigen wensen en een eigen mening. Nog steeds zijn er kinderen waar niet goed genoeg naar geluisterd wordt, die niet voor vol aangezien worden. Of het nou kinderen zijn met een chronische ziekte, handicap, andere huidskleur of ander genderidentiteitsgevoel; ze worden monddood gemaakt. Alsof ze zelf niet aan kunnen geven wat ze willen en nodig hebben.

De inclusieve maatschappij, begint bij mij

Ik hoop van harte dat er een tijd zal komen waarin het niet meer uitmaakt welke kleur een kind kiest als lievelingskleur en we het idee loslaten dat roze bij meisjes hoort en blauw bij jongetjes. Ik probeer, als moeder, mijn kinderen te leren dat het niet uitmaakt welke kleur ze kiezen omdat dit niets zegt over wie ze zijn. Ze mogen zijn wie ze zijn. Ook als de maatschappij vindt dat ze roze geboren zijn maar ze zich blauw voelen.

Daarom hebben wij dit jaar een regenboog vlag gekocht en op Pride Day uitgehangen. Niet alleen omdat wij geloven dat je mag zijn wie je bent maar vooral omdat we onze kinderen mee willen geven dat ze alle kleuren van de regenboog mogen kiezen; we houden toch wel van ze. Ze zeggen toch altijd: verbeter de wereld, begin bij jezelf? Dat geldt ook voor acceptatie en tolerantie. Als je voorstander bent van een inclusieve maatschappij, draag dat dan uit, leer het je kinderen, geef het goede voorbeeld. Ik leerde altijd, de inclusieve maatschappij, dat begint bij mij. Ik moet zelf die eerste stap zetten. Als iedereen dat nou doet, dan komen we er wel.