Na mijn omzwervingen door Nepal was ik een tijdje in London voor een operaproject. Dit was een zeer speciaal project omdat veel van deze muziek verloren is gegaan. De initiatiefnemers hebben een compleet nieuwe partituur uitgebracht en daarmee was dit dus echt wel een speciale aangelegenheid.
Ook hier was er een dubbele cast. Gelukkig kende ik de andere sopraan die ook “mijn” rol zong van naam, Kyra. Ze woont ook in Utrecht en daarom kon ik meteen even appen om te vragen of ze zin had koffie te drinken. Aangekomen bij het koffietentje merkte ik wel een bepaalde spanning. We hebben gemeenschappelijke vrienden en deze hadden al tegen mij gezegd dat wij qua karakters zeker vuur en water zijn. Dat had zij vast ook gehoord. Al snel merkte ik wel dat we verschillend in het leven staan. Kyra houdt meer van mooie kleren en heeft een dure smaak. Ze was van plan in London ook lekker te gaan shoppen. Hoewel ik shoppen ook erg leuk vind is het niet iets waar ik voor naar London ga. Ook hier in het koffietentje zie ik er duidelijk wat simpel uit in mijn Amerikaanse sweatpants, en grote trui. Zij is veel mooier gekleed. Hakken, jasje en een mooie schoudertas.
Toch zijn dit soort ontmoetingen cruciaal voor het uitoefenen van mijn beroep op een respectvolle en efficiënte manier. In dit koffie uurtje kunnen we elkaar al een beetje leren kennen. We hoeven niet te praten over het werk en de situaties waarin mij eigenlijk concurrenten van elkaar zijn. Hier op dit terras zijn we collega’s die ook nog tienduizend andere dingen aan hun hoofd hebben zoals een sociaal leven, hobby’s, familie en andere passies naast het zingen.
Na een uur pakte ik dan eindelijk de partituur uit mijn tas en begonnen we te praten over de muziek. Maar omdat we al zo’n inleiding aan elkaar hadden gegeven over de rest van ons leven ging het praten over deze rol super smooth. Zij vond de rol ook echt een uitdaging en had er net als ik veel zin in om hem te zingen. Meteen werd beslist dat zij de première zou zingen. Alhoewel we dat nog even moesten checken bij de leiding vond ik het helemaal prima. Ik ben zelf niet zo’n première gerichte zangeres. Ik ga liever naar het première feestje als gast dan als iemand die of nét wel of nét niet goed in de smaak is gevallen bij publiek en vooral, bij de recensenten.
Londen
Aangekomen in Londen was mijn collega niet zo gecharmeerd van deze stad. Ze ging op een vrije middag shoppen en kwam nogal gedesillusioneerd terug. Het was veel te vervuild. “Het is een grote stad,” zei ik. “Wat ben ik blij dat ik in Utrecht woon,” antwoordde zij. Zelf lette ik niet zo op de vervuiling op de straat. Ik let altijd meer op de mensen. Veel van onze collega’s in de opera zijn Engelsen. Het is zo leuk om naar hun accent te luisteren. Ik besef dat ik zelf nogal een Amerikaans accent heb. Zeker geen “high english”.
Mijn weg naar het theater ging door een paar parken. Ik kon ook wel de leuke dubbeldekker bus nemen, maar ik vind het lekker om te wandelen voordat de hectiek van de repetities begint. Kyra ging wel met de bus. Echt de London Experience. In één van de scènes haalt de jongere zus (mijn rol) fysiek uit naar de oudere. Dit moeten we natuurlijk goed instuderen zodat er geen gewonden vallen. Kyra en ik oefenden deze scène met elkaar in de keuken onder de begeleiding van Ben, de regieassistent.
Elke keer barste Kyra in lachen net vóór het moment dat ze mij moest “slaan”.
“Ik wil je niet slaan!” riep ze uit.
“Het is niet echt hè?” lachte Ben en hij doet het een keer voor.
“Beeld je in dat ik je vriend heb afgepakt,” zeg ik tegen haar. Maar ze kwam niet verder dan vlak voor
mijn neus met haar voet te stampen.
“Ja, maar ik weet dat je dat nooit zou doen,” zegt Kyra.
“Oke, maar denk het, beeld het je in!”
Deze oefening was echt een uitdaging voor ons en het duurde behoorlijk voordat we door kregen hoe we onze armen en benen moesten gebruiken. Al met al was het wel erg leuk om te doen. Na de repetitie bezochten we de supermarkt Whole Foods. Wat was ik blij dat ik daar een ontzettend lekkere veganistische cup cake vond. Voor zoiets moet je dan toch wel weer in Engeland zijn. “London is the perfect city to be vegan,” zei mijn vriendin Joanna uit Portugal. En zo lijkt het ook. Overal is wel een “Vegan Option”. Behalve natuurlijk in het restaurantje waar we na de derde repetitiedag een hapje wilde eten. Gelukkig zijn mijn collega’s zo lief dat we gewoon van alles bestellen en er ook genoeg voor mij te eten is.
Het is niet alleen een overvloed aan lekkere gerechten op tafel maar ook een overvloed aan loyaliteit, vertrouwen en vriendschap. Deze momenten zijn belangrijk voor een cast die dadelijk grootst moet presteren voor een volle zaal. Als we op elkaar kunnen rekenen, elkaar kunnen vertrouwen, maken we de hele show beter.
