Toen mijn dochter werd geboren stal ze per direct mijn hart. Onvoorwaardelijke liefde had ik voor haar op het moment dat ik haar in haar ogen keek. Echter na haar overlijden bleef er een groot zwart gapend gat achter waar mijn hart had gezeten. Een donker gat, letterlijk en figuurlijk waar ik opvulling weer aan moest zien te krijgen.
Rouwen is hard werken
Rouwen, het is een verschrikkelijk iets wat ik niemand toewens maar iedereen wel een keer te maken mee krijg. Dat het ergste mij was overkomen, je kind verliezen, het maakte mij kwetsbaar, doelloos en compleet verloren. Lamgeslagen kwam ik de maanden, jaren door totdat het zwarte gat zich toch wat ging opvullen. Ik kreeg liefde van mensen om mij heen, begon weer te genieten van de kleine dingen.
Niemand behalve jezelf
Niemand had tenslotte wat fout gedaan. Niemand had het kunnen voorkomen. De pijn is dragelijker geworden met de jaren. Rouw verdwijnt nooit maar het went. De scherpe randjes gaan er vanaf totdat iets je weer raakt en op het litteken van het inmiddels dicht gegroeide gat wordt gedrukt. Door een overlijden van een dierbare, een kwetsende opmerking of een verdrietige ervaring. Dan moet je jezelf redden en dat kan niemand anders behalve jezelf.
Loslaten
Ik heb leren loslaten. Verdriet leren omzeilen is geen optie je moet er dwars doorheen en het loslaten in de goede zin van het woord. Parkeren en nadenken, Lang dacht ik dat Hoop alles kapot maakte. Zo kapot dat het zwart van binnen werd en je niets meer doet voelen. Maar Hoop doet daadwerkelijk nog leven. Dus zolang ik loslaat heb ik nog Hoop in alles en dat heeft mij overeind gehouden en nog steeds…er is altijd licht in de duisternis zolang er maar Hoop en ruimte voor is. Want alles je krampachtig vasthoudt raak je kwijt, wat je loslaat blijf bij je…
