Als je chronisch ziek bent, is het heel duidelijk dat je niet alles vanop de eerste rij kan meemaken. Daar kunnen we over blijven zeuren en zagen, maar het verandert niks aan dat feit. En vermits we niet de ambitie hebben te veranderen in een stuk chronisch chagrijn, laten we ons daar niet door doen.
Numb
Allereerst moet je als zieke nooit uit het oog verliezen dat niemand ooit ALLES vanop de eerste rij kan meemaken. Dat hoeft ook niet. En dat hoeft ook niet per se erg te zijn. Ik denk dat de lol er dan misschien ook stilaan vanaf zou zijn: steeds maar rennen om alles te beleven bovenop alle andere to do’s van deze tijd. Zou je ook niet een soort van numb worden door die overload? Bovendien is het misschien net leuk om op bepaalde punten te blijven dromen van “Wat als?” … Wat denk jij?
Gemis
Ik beleef nochtans ook heel wat in mijn leven. Misschien speelt het zich meer af op microscopisch gebied, maar daarom voelt niet minder waardevol. Toch voel ook ik soms verdriet en frustratie om het gemis, om het niet meekunnen. Jahaa, ook ik ben maar een mens he.
Oplossingen
Hoe ga ik daar mee om? Bovenal geniet ik volop van mijn buitenlijnen. Ik voel me een soort van“vol” door de verhalen, belevenissen en zorgen die mijn vrienden en familie met me delen. Het is belangrijk voor me. Op mijn manier ben ik daar een schakeltje van, als toehoorder, soms luisterend oor, of gewoon vriendin. Ik hoop dat dit niet heeeeel erg weird klinkt, maar anderzijds: weird ben ik wel! 😉
Meesurfen
Ik beleef zo precies een beetje hoe het zou zijn om een gezin te hebben of moederzorgen te hebben, om te werken en alle gedoe daarrond te ervaren, ik ga mee op reis naar mooie plekken en surf mee op de zotte belevenissen die hier en daar te beluisteren vallen. Ik krijg privé concertverslagen en overzichten van shopping resultaten. Ik ben mee blij of verdrietig of ik duim voor de ander of placeer hier een daar al eens een wijs woordeke, net doordat ik de dingen vanop de zijlijn kan bekijken. Ook ben ik al in veel landen en tijdperken geweest dankzij mijn leesmicrobe.
Win-win
Dat alles maakt me gelukkig. Het maakt me blij voor mezelf doordat ik op deze manier op meer plekken kom dan ik in mijn fysieke leven zou geraken, ik doe veel extra ervaringen op en kan het me heel goed voorstellen hoe dat andere leven zou zijn. Het geeft me rust en een soort van “vrede” over mijn leven: ik zie de voordelen ervan in.
Mijn omgeving weet dat ik er altijd ben, daar op mijn zetel, bij wijze van spreken. Misschien hebben zij iets aan die stabiele factor zoals ik iets heb aan hun verhalen. En op die manier zijn we er echt voor elkaar, waardevol, op de enige manier die we kunnen.
Maar bovenal: ik vind het leuk en het maakt me blij. Het vult me met bubbeltjes liefde en dankbaarheid en zo van die kleffe termen. Maar zo is het wel!
