Mijn vrolijke toetie is net 1 jaar geworden! 1!!! Daarbij is dus ook de bevalling alweer een jaar geleden, wat gaat de tijd toch bizar snel. Ons puzzelstukje dat precies op haar plek viel.

“Hoezo zijn er mensen met meerdere kinderen? Dat je er één hebt, net als ik, dat snap ik. Je hoort de verhalen van hoeveel pijn bevallen doet, maar je bent naïef, je denkt dat dat wel mee zal vallen, want anders waren er geen mensen met meerdere kinderen?! Toch?! Hoezo zou je hier vrijwillig doorheen gaan als je weet wat er te wachten staat. Nope, nope, nope, nope. Ze blijft enig kind, althans, enige biologische!” ; aldus mijn gedachten de eerste nacht na de geboorte van mijn eerste kind.

Verlangen, wensen, hopen

Toch ging ik er, nogmaals, vrijwillig doorheen terwijl ik wist wat me te wachten stond. Ik geef de schuld aan de vergeetachtigheid die mij vergezeld sinds de eerste zwangerschap. En natuurlijk geef ik het mijn oudste op de schuld, omdat ze een veel te geweldig kind is. Daar nog eentje van, ja graag!

Waar ik tijdens de eerste zwangerschap totaal geen angst had voor de bevalling, had ik dat dit keer door de nare ervaring wel. Waar ik tijdens de eerste enorme angst had om naar het ziekenhuis te moeten om te bevallen, was dat dit keer juist mijn wens.

Ik hield het niet meer vol deze zwangerschap, ik was depressief geworden en ik hield enorm veel vocht vast, mijn enkels waren nergens meer te bekennen. Mijn smeekbedes voor een strip poging of een inleiding werden niet gehoord. J kwam met w41+5 en ik hoopte zo dat dit rupsje zich eerder zou melden.

Kom maar door met die bevalling.

We waren op visite geweest bij de tante die de oudste zou opvangen als het zover zou zijn. We hadden de tante al een tijdje niet gezien en wilden wel dat J zich vertrouwd zou voelen. Natuurlijk gepraat over de baby, de zwangerschap en dat de bevalling nu wel snel mocht komen.

Die avond braken mijn vliezen, wat een opluchting! En shock! We hadden totaal niet meer verwacht dat ze uit zichzelf zou komen. “Ow, uh, oja, wat moeten we nu ook alweer doen..” Maar ik wist al te goed wat ik moest doen. Bij de eerste kwamen de weeën één uur na de gebroken vliezen, dus daar ging ik nu ook ongeveer vanuit. En ja wat moet je dan, voordat het echt begint, precies, je huis schoonmaken en opruimen. (sarcasme natuurlijk). Dus daar ging ik als een bezetene!

Een ziekenhuis bevalling bevalt wel

Er werd mij verteld dat de tweede bevalling vaak korter duurt dan de eerste, dus de keuze om naar het ziekenhuis te gaan of toch thuis te proberen liet ik afhangen aan het aantal centimeters ontsluiting. De verloskundige arriveerde, 4 centimeter, “oké, let’s go”. De tante werd nog even uit bed gebeld en daar gingen we.

Bij aankomst al gelijk een hele andere ervaring. We moesten zelf, op ons gemakje, voor hoever dat kan tijdens een bevalling, naar de kamer toe en op de lift wachten. Het klinkt wel wat verwend hè, maar bij de eerste stond er bij elke deur personeel en stond de lift al klaar, het leek haast een race, het was nood. Gek gevoel.

We reden de kamer binnen en daar stonden twee vriendelijke artsen ons welkom te heten. De verloskundige van het ziekenhuis en een assistent. Daar bespraken we de ruggenprik, degene die die zet was niet aanwezig. Ik zou lang moeten wachten en tegen die tijd zou het misschien al niet meer nodig zijn. Ammehoela! Dus besloot ik na goed overleg te kiezen voor een Morfine pomp. 

Zonder medicatie; waarom zou je?

Voordat ik zwanger was van de tweede, wist ik zeker dat ik niet weer door die extreme pijn heen wou gaan, waarvan ik tussendoor steeds flauw viel. Maar inmiddels was mij wel duidelijk wat een taboe er op pijnbestrijding hangt. Je bent echt niet minder moeder, of minder krachtig dan iemand die het zonder medicatie doet. Ik kan me nog wel voorstellen dat je erg trots bent op jezelf omdat jij het zonder kon, maar je bent toch echt niet minder trots als je het met doet? We hoeven elkaar niet tot het extreme te duwen, het is geen competitie, je krijgt geen medaille. Je krijgt een kind. Ongeacht medicatie, ongeacht wat voor soort bevalling, ongeacht de hoeveelheid pijn.

Tuurlijk mag je kiezen voor een bevalling zonder medicatie, maar doe het niet omdat je zogenaamd iets te bewijzen hebt. Overweeg alle opties, wat is beter voor jou en de baby. 

Relaxt terug naar het originele verhaal. 

Er werd meteen een morfine pomp aangesloten. Wat was dat fijn! Ja je ondergaat nog steeds veel pijn, maar de scherpste randjes worden wat weggedrukt en daarnaast werd ik zo relaxt. Althans, tussen de weeën door dan. Volgens mij heb ik mij mijn hele leven nog nooit zo relaxt gevoeld. Hierdoor was het ook veel beter vol te houden. Rust. 

Je kan elke 5 minuten op het knopje drukken (dus niet elke wee) maar dan moet je het ook nog zo timen dat je eigenlijk drukt vlak voordat je de volgende wee voelt aankomen. Dus dat was even uitzoeken!

Nooit genoeg

Het laatste ‘stukje’ moet je zonder pomp doen, yeej. -Mezelf weer heel hard beloofd dat er geen biologische derde komt.- Bij 8 centimeter had ik al flinke persweeën, ze wou er uit! Ik kon haar niet meer tegenhouden! Gelukkig vorderde het toen snel naar 10. En met 20 minuten persen was ze er. Mijn tweede rupsje. “Hee lieverd”.

Wat een klein popje, jeetje. Ik zat nog te zoeken waar dan die enorme watermeloen was die ik zojuist had uitgeperst. Dit keer mocht de papa wel de navelstreng doorknippen. Dit keer werd mijn baby niet van me afgepakt. Dit keer mocht ik mijn baby op me houden zolang als ik wilde.

Grote zus, kleine zus

Zo kan het dus ook. Deze bevalling is heel helend voor me geweest. Maar wat had ik graag voor J ook zo’n fijne start gehad! Nog geen 3 uurtjes later waren we alweer thuis. Waar grote zus zat te wachten, die nog niet goed wist wat ze ervan moest vinden, maar wel al heel liefdevol.

Deze twee wezentjes samen zien, er is niks mooiers dan dat.