Tijdens mijn zwangerschap (en nu nog steeds) heb ik enorm veel bevallingsverhalen gelezen. Elke keer wanneer de baby dan wordt geboren was ik weer in tranen. Ik keek er zo naar uit, dat mooie bijzondere moment dat mijn eigen babytje op mijn borst zou worden gelegd. En ik droomde er ook al van om mijn eigen bevallingsverhaal te schrijven, een mooie romantische intieme thuisbevalling..
Het was zondag en we hadden lekker uitgeslapen, want ja nu kon dat nog. Ik ging om half 12 uit bed en merkte dat er wat lekte, zouden dit mijn vliezen zijn of kan ik ineens mijn plas niet meer ophouden? Het werd meer en meer, oké overduidelijk, mijn vliezen waren gebroken! Eindelijk! Ik was al 41 weken en 4 dagen zwanger en enorm gefrustreerd dat het maar niet kwam. Maar nu was het eindelijk zover!
1, 2, start!
Ongeveer een uur later begonnen de weeën, terwijl ik een broodje at en mijn eyeliner op deed. Het vorderde snel, rond 15 uur was ik net begonnen aan mijn soepje en een nieuwe aflevering van de Blacklist, toen het al niet meer kon. Het lukte me niet om verder te eten of te kijken, de weeën kwamen om de 4 a 5 minuten en waren al zo erg dat ik ze weg moest puffen. Mijn man belde de verloskundige en om 17 uur stond ze voor onze deur. Ik wou gelijk weten hoeveel centimeter ontsluiting ik had, ik voelde vanaf het begin al persdrang en bij de vorige check op de verloskundigen praktijk had ik al 2,5 centimeter. Dus ik dacht we zijn vast al een eind op weg, het duurt vast niet lang meer, HAH! Ik had pas 4 centimeter ontsluiting.. godeverdegodver..
Wél was mijn vruchtwater mooi helder, dus mocht ik gelukkig thuis bevallen, wat een opluchting! We hadden al gepland staan dat ik met precies 42 weken ingeleid zou worden in het ziekenhuis en daar werd ik zo angstig van. Dus ik was zo blij dat ze toch nog uit zichzelf kwam!
Als je haar maar goed zit
De verloskundige had een TENS-apparaatje mee, dit is een apparaatje dat elektrische schokjes geeft wat de pijn in mijn rug zou kunnen verlichten. Wat een onding, je kunt hem zelf harder of zachter zetten, maar het hielp niks, met de hardere stand deed het juist méér pijn. Ze stelde voor om dan misschien even een douche te nemen, misschien zou dat wat helpen? Je raadt het al, het werd er alleen maar erger door, plús nu zat mijn haar ook nog eens niet.
De ontsluiting verliep traag, hoe verder het kwam, hoe langzamer het ging. (Achteraf durfde de verloskundige nog te zeggen dat het heel netjes was, het aantal uren dat het duurde voor een eerste bevalling..) Het werd heftiger en heftiger, bij elke wee die kwam dacht ik dat ik er niet nog eentje aan zou kunnen. De weeën volgden elkaar snel, te snel, vaak was de ene wee nog niet eens helemaal opgehouden of de volgende was er alweer. Tussendoor was ik vaak even van de wereld, in een soort droomstaat. Even alles blanko, om vervolgens weer de volgende wee in te gaan.
In de facebookgroep voor zwangeren zag ik wel eens berichtjes voorbij komen van vrouwen die op dat moment in de weeën zaten, stelletje gekken, hoe dan?! Ik kon af en toe even snel wat ranja of een dextro naar binnen gooien, meer echt niet.
Bijna!
Bijna 10 centimeter, er zat nog een randje. Ik moest op handen en knieën en daarna op mijn zij gaan liggen. De weeën kon ik niet meer volledig wegpuffen. 10 centimeter! Eindelijk mocht ik persen, eindelijk kon ik iets doen tegen die pijnlijke weeën, eindelijk was onze dochter daar dan bijna! Ze wordt in ieder geval niet meer vandaag geboren zei mijn man, ik keek hem aan met een boze verwarde blik, geen idee van de tijd, maar het bleek onderhand kwart voor 24 te zijn.
Ik begon met persen, op de baarkruk (niet barkruk). Wat voelde dit goed, weg met die pijnlijke *** weeën. Mijn man zat achter mij, met zijn handen op mijn buik. Hysterisch te roepen, vol verwondering over wat hij allemaal in mijn buik voelde gebeuren. Ohmygod! Ik voel haar helemaal!
Niet meer zo gezellig
Al gauw bleek dat er iets aan de hand was, haar hartslag zakte bij elke pers. Tussendoor dus weer even een wee wegpuffen. De baby kwam wel verder, maar floepte daarna gelijk weer terug. Haar hoofdje lag scheef, ze lag met haar oor op haar schouder. Na nog een paar keer proberen, besloot de verloskundige het ziekenhuis te bellen en moest ik de weeën weer een geruime tijd wegpuffen, godverdomme, ik dacht dat we dit al gehad hadden! Op dat moment heb ik alles en iedereen vervloekt.
De verloskundige kwam van de gang en zei in alle kalmte dat ze overlegd had met het ziekenhuis en dat het beter zou zijn als we daar heen zouden gaan. Ik baalde flink. Ik had ook totaal geen idee dat mijn baby in nood was, toendertijd had ik al deze informatie nog niet en door de manier hoe de verloskundige sprak (ze wou me niet in paniek hebben) dacht ik dat het allemaal niet zo erg was. Want ‘de baby vond het niet meer zo gezellig daarbinnen’, ja nee ik vond het ook allemaal niet meer zo gezellig, dus dat vond ik wel logisch.
Kijkdoos
Aangekomen bij het ziekenhuis, werd ik met een rolstoel van de auto opgehaald. Er stond iemand de deur open te houden, er stond iemand die de weg wees en daarna stond er iemand die al de lift voor ons openhield. Dat was wel echt super geregeld! Ik werd een kamer binnen gereden. Dag intieme thuisbevalling met sfeerverlichting, hallo ziekenhuisbevalling met felle lampen en 6 vrouwen die ik nooit eerder heb gezien om me heen.
Als één van de eerste dingen op mijn geboortevoorkeuren (geboorteplan is zo’n stomme naam) stond ‘niet op mijn rug bevallen’, ik was bang dat dit funest zou zijn voor mijn bekken (want ik heb al bekkeninstabiliteit), en het is dé meest onnatuurlijke bevalhouding, deze houding is puur alleen zodat het personeel alles goed in de gaten kan houden. Maar dat was dus wel nodig in mijn geval.
Ik werd vastgemaakt aan een ctg scan, om de hartslag van de baby in de gaten te houden. Infuus werd geprikt, ik was de hele bevalling zo zat en ik liet het allemaal maar over me heenkomen, dat zelfs mijn angst voor naalden geen zin had om tevoorschijn te komen. (Waar het infuus überhaupt goed voor was weet ik nog steeds niet). Ik voelde aan de onderkant ook iets prikken, maar de knip daarna kondigde de gynaecoloog aan, dus dan was dit waarschijnlijk de verdoving. (Wat er allemaal precies gebeurde heb ik later pas gehoord en verwerkt want ik was er zelf niet helemaal meer bij). Alles werd op alles gezet, de baby móést er nu uit! Vacuümpomp erbij om haar hoofdje goed te draaien en persen! Als het nu niet lukt zul je een spoedkeizersnede moeten. JA HALLO!! Dus nog één laatste pers..
Rupsje
Daar was ze! Om 1:56. Onze prachtige dochter. Ondanks 14 uur in de weeën hebben gezeten kwam dit moment alsnog onverwachts. Ik heb haar er niet uit voelen komen, misschien door de verdoving. Maar opeens werd er een roze opgefrommeld rupsje op mijn borst gelegd, terwijl ik helemaal verbijsterd was. WOW, mijn dochter, dit is het moment, mijn dochter.
“Hee liefie..”
In mijn volgende blog lees je hoe de eerste dag na de bevalling er aan toe ging.
