Ik ben nu 23 jaar. De helft van mijn leven heb ik doorgebracht in het digitale tijdperk. Op meerdere websites ben ik artikelen tegen gekomen, waar met behulp van digitale foto’s een tijdlijn wordt gemaakt van het leven van de auteur. Ik zal jullie een kijkje geven in mijn leven. Vanaf dat ik ongeveer 10 jaar oud was (zie foto hierboven) tot nu.

Mijn reis start op de basisschool

Dit is in 2005 in Diergaarde Blijdorp (Rotterdam). Mijn moeder had net de diagnose Reuma gekregen. Zij was opgeblazen door de Prednison en ik was blij met een dagje uit. Ik kan mij deze dag nog goed herinneren. In de dierentuin hadden ze een olympisch parcour gemaakt waar ik honderdduizend keer doorheen wilde. Rond deze tijd begon mijn pijn te verergeren. Mijn buik- en hoofdpijn werden een bijna continue pijn, waar ik iedere dag mee rond liep.
Deze foto komt uit 2006, mijn tweede keer IKVW als kind. Ik was net klaar met groep 8 dus dit was mijn laatste keer. Gelukkig kan ik nu weer van IKVW genieten als leiding i.p.v. kind! Op naar de middelbare school.

Middelbare schooltijd

In 2007 kreeg ik voor mijn 14e verjaardag een echte (roze!) digitale camera. Daarmee werden natuurlijk volop kiekjes geschoten, helaas ben ik er een flink aantal kwijt! Dat wordt nog een keertje alle oude harde schijven nakijken! Wat vinden jullie trouwens van mijn mooie muur?
2008 alweer. Met mijn soort van schuine pony en lange oorbellen. Gemaakt met dezelfde mooie roze digitale camera, als 14 jarige is het maken van een perfecte foto uitermate belangrijk! Mijn lichaam begin nu langzaam achteruit te gaan, mijn buik- en hoofdklachten bleven, maar ook begonnen mijn gewrichten moeilijk te doen.
In 2009 kregen we te horen dat mijn moeder kanker had, nog maar een jaar zou ik naar haar kunnen kijken als we geluk hadden (dat hadden we niet). Dus het werd tijd voor een fotoshoot, ik wilde niet en nu heb ik spijt dat ik niet beter mijn best heb gedaan.
De lente van 2010. Ik woonde net bij Richard en Astrid (vrienden van mijn moeder) en mijn moeder lag op dat moment in een verzorgingstehuis. Het was warm en we wachtten op het onvermijdelijke. Met de wind uit de haven konden we gelukkig soms nog wel eens een beetje genieten, soms..

Na het overlijden van mijn moeder

September 2010, nadat mijn moeder was overleden restte de taak van het uitruimen van het huis waar ik het grootste gedeelte van mijn leven heb gewoond. Het huis wat ik een thuis noemde. Hier stond ik dan, afscheid nemen van wat was en het lood zakte in mijn schoenen als ik dacht aan wat moest komen. Dag dakterras, dag huis, dag mamma.
Nadat Richard in de zomer van 2011 ondanks alle tegenslagen toch zijn scriptie had ingeleverd werd het tijd voor een welverdiend uitje naar Parijs. In deze tijd zat ik nog in mijn “gevoelloze periode”, maar voor buitenstaanders kon ik dat steeds beter verbergen.
Nogmaals 2011. Tripjes waren toch wel fijn en in de herfstvakantie gingen wij een paar dagen naar de Ardennen. ’s Nachts vroor het en overdag konden we in de zon zitten zonder jas, heerlijk. Tegelijkertijd moest ik leren voor mijn examens, iets wat mij redelijk gemakkelijk afging door mijn gevoelloze periode.
2012 begon goed. Ik haalde alles achter elkaar, maar rijbewijs en mijn havo diploma. Dus een jurk aan en hop naar het eindexamen gala met mij! Ging alles maar zo makkelijk. Helaas kwam er aan al dat mooie een einde toen mijn emoties aan het einde van 2012 doorbraken..

Mijn eigen plek vinden

Vanwege verschillende redenen, leuke en minder leuke werd het in 2013 tijd voor mijn eigen plekje. Afplakken en verven die boel.
In 2014 wilde ik laten zien hoe leuk Parijs was. Daar gingen we dan, zonder “echte” volwassenen op reis.
Verjaardagen vieren wilde ik niet meer. Ze deden meer pijn dan fijn. Daar liet Astrid het in 2015 niet bij zitten en ze leende een lief hondje en we gingen heerlijk op avontuur. Volgende keer weer een hondje lenen?
We zijn beland in 2016. Het jaar waarin ik eindelijk wat begin op te krabbelen, het jaar waarin ik eindelijk weer een beetje mezelf werd en het jaar waarin ik begon te schrijven voor deze site. Een jaar met ups en downs, maar de ups brachten mij telkens een stukje hoger. Hier had ik het geweldige idee om te gaan wandelen op het strand met Richard. Het werd een avontuurlijke en leerzame dag. Hoe kan het ook anders. Klimmen op piertjes, kwallen hunting en natuurlijk bunker spotting, weten jullie al op welk strand wij zijn geweest? Misschien kan de achtergrond van deze foto je extra helpen!
IKVW 2016. Hier zijn we bezig met een toneelstuk voor de kinderen. Zien we er niet duidelijk uit als beste vriendinnen? Wat zijn we toch goed in toneelspelen! Ik begin steeds meer op mijn moeder te lijken, vinden jullie niet?

Terug naar het heden

Om af te sluiten nog twee foto’s van mij. Een van afgelopen zomer en een van vorige week. Uitwaaien op het strand. Ik hoop dat ik dit jaar op dezelfde wijze door kan zetten. Veel ups en niet te lage downs. Ooit word ik wie ik wil zijn. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik heb hoop. Iets wat ik onderweg een paar keer kwijt ben geweest.