Studeren, huishouden, werken, sociale contacten en genoeg slaap. Dit is zelfs voor een gezond persoon moeilijk vol te houden, zo ook voor mij. Er moest iets veranderen. De afgelopen maanden ben ik minder gaan studeren en heb ik meer tijd in mijzelf gestoken. Lees hier wat ik precies heb gedaan en wat voor invloed dat heeft op mijn leven.
Hoe het was
Mijn studie loopt al tijden niet helemaal op rolletjes. Ik probeerde en probeerde, deed mijn best, maar vaak was dit niet voldoende. Ik doe de lerarenopleiding basisonderwijs en deze opleiding staat bekend als de opleiding met bakken vol werk. Helaas kan ik dit niet volhouden. Een dag stage en vier dagen naar school (waarvan 3 dagen van half 9 tot half 5). Veel voorbereiden, huiswerk, verslagen en aanwezigheidsplicht. Daardoor kon ik niets anders meer, sterker nog, zelfs dit kon ik niet. Zodra ik thuis kwam ging ik naar bed, huiswerk probeerde ik te doen in de korte pauzes die we gedurende de dag hadden. In het weekend sliep ik en probeerde ik mijn stage enigszins voor te bereiden.
Het werd mij overduidelijk te veel, maar ik moest door. Speciale regelingen konden zij niet voor mij treffen, ik heb namelijk geen ijzersterke diagnoses en mijn moeder is al jaren dood. Ze dachten dat ik op zoek was naar een excuus om minder te hoeven doen en meer op mijn billen te zitten. Ze zagen niet hoe hard ik vocht om niet ten onder te gaan. School had niet door dat ik sliep terwijl mijn klasgenootjes leuke dingen deden. Ze zagen niet dat ik moest afwegen of ik vandaag naar school ging, ging afwassen of zou gaan douchen. Douchen en naar school gaan op dezelfde dag zat er namelijk niet in.
Mijn coach heeft hoog en laag moeten springen om ervoor te zorgen dat ze mij niet van de opleiding af zouden knikkeren. Zij zag hoe ik genoot van mijn stage en dat ik goede potentie had om de opleiding af te ronden.
Tijd voor verandering
Ik leefde niet, ik overleefde. Zeker zonder hulp van familie en/of vrienden kon ik niets. Na wikken en wegen besloot ik om mij volledig te focussen op het halen van mijn propedeuse. De tweedejaars vakken liet ik voor wat het was en ik besloot om alleen door te gaan met mijn stage. Dit besluit heb ik eind februari doorgevoerd. Mijn studie leven zou veranderen.
Ik heb mijn stagedag op dinsdag en woensdagochtend volg ik 1 les om niet geheel afstand te nemen van de hogeschool. Voor het eerst lijkt het of de rest van mijn leven een plekje heeft gekregen. Ik kan mijn huishouden enigszins op orde houden, ik slaap genoeg en ik heb genoeg energie voor een enkele sociale gelegenheid. Helaas ben ik ben nog altijd doodmoe, maar het scheelt zo veel. Ik heb het gevoel dat ik weer wat kan, dat ik het waard ben. Mijn sociale contacten zijn verviervoudigd. Ik omring mij met mensen die mij zien zoals ik ben en die het accepteren dat ik het soms even niet kan. Zij staan klaar om mij te helpen. Ik voel mij rijk!
Wat nu?
De afgelopen week had ik op 4 achtereenvolgende dagen sociale afspraken. Geen van die afspraken waren erg actief, maar wel buitenshuis. Dag 5 was ik kapot. Ik kon bijna niet recht op blijven zitten van de vermoeidheid, ik zag niet scherp en de kamer bleef draaien. De pijn en de vermoeidheid hadden de overhand en pas tegen de avond heb ik mijzelf onder de douche weten te slepen. Het was alsof ik 3 dagen school/stage had gehad.
Nu ik dit schrijf is het dag 6. Kapot ben ik nog altijd, maar vergeleken met gisteren ben ik opgeknapt. Ik had nog niet genoeg energie om mijzelf naar de winkel te krijgen of om te koken. Wel had ik genoeg energie om dit te schrijven, net genoeg.
Het vooruitzicht
Terugkijkend op de afgelopen tijd en op mijn niet intensieve week, kan ik maar één conclusie trekken: 3 dagen is de max. Ik wil het alleen nog niet toegeven, ik ben er niet klaar voor om mijn leven op te geven. Het leven waar ik al jaren aan werk (en het sociale leven, wat nog maar kort aantrekt). Ik hoop zo dat als ik mijn emotionele kant op een rijtje heb, dat ik wonderbaarlijk meer energie heb en minder pijn. Dan kan ik meer en dat wil ik.
Mijn sociale leven wil ik goed onderhouden. Niets heeft mij zo erg geholpen als de liefde van vrienden. Mensen die echt om je geven en voor je klaarstaan. Jaren heb ik dat moeten missen en nu wil ik het nooit meer kwijt. Ik ben blij dat ik dat heb kunnen veranderen. Voor nu heb ik gekozen om over te stappen van school. Ik ga naar de deeltijd, met 80% thuisstudie. De enige manier waarop ik een kans maak om mijn opleiding af te ronden. Of dit binnen de tijd kan weet ik niet, maar opgeven durf ik niet. Ik wil niemand teleurstellen, vooral mijzelf niet.
