Het vervolg op mijn vorige blog ‘Mijn bevallingsverhaal’.
Akelig
Nog steeds in shock, van de bevalling en dat mijn dochter eindelijk op mijn borst lag, werd ze alweer van me afgenomen. De navelstreng mocht niet uitgeklopt worden, en er was zelfs geen tijd om mijn man de navelstreng door te laten knippen. Dit vond ik zo naar. Dat mijn dochter alweer werd weggepakt nog voordat er überhaupt echt het besef was dat ze er was. Dat plaatje dat ik in mijn hoofd had, mijn man die de navelstreng doorknipt, het gouden uur. Daarnaast hebben we tijdens de zwangerschap nog heel lang nagedacht over de keuze of we stamcellen wilden opslaan of dat we haar bij geboorte gelijk de beste start geven door de navelstreng volledig uit te laten kloppen. We kozen voor het laatste en nu hadden we dus beide niet.
Ze moest op controle bij de kinderarts, gewoon controle, naar mijn weten was er geen nood meer. Waarom kon de kinderarts dan niet naar haar toe komen? Waarom kreeg ik geen uitleg? Het geeft mij nu nog steeds een heel akelig gevoel. Een gemis.
Leren beseffen
Ze bleek een dysmatuurtje te zijn (waarschijnlijk was ze opgehouden met groeien vanaf week 35, lekker lullig want mijn buik bleef wel groeien en groeien en veranderde in week 37 van de een op de andere dag in een doolhof van striemen), maar gelukkig was alles goed met haar en werd ze weer op mijn borst gelegd. Heerlijk. Ze poepte over me heen en klauterde mijn nek in. Heerlijk. We kregen beschuit met muisjes (hè hè eindelijk wat eten), en daarna ging ik douchen. Pff heb ik nou net een bevalling doorstaan? Heb ik er nou net een baby uitgepoept? Het was net een droom, dat ieniemienie frummeltje is echt van ons! Ik ben haar mama.
En dan word je verwacht te gaan slapen.. met al die adrenaline nog door mijn lijf en alle gebeurtenissen gierent door mijn gedachten. Want wat er nou allemaal was gebeurd, vooral hier in het ziekenhuis, daar was nog niet het besef bij. Ik was er namelijk zelf niet meer helemaal bij, ik kon me zelfs niet herinneren of mijn man er überhaupt bij was geweest (en hij maar zijn best doen om er zoveel mogelijk voor me te zijn).
Het spijt me
Na een paar uur kwam er weer een verpleegkundige binnen om weer wat bloed te prikken bij mijn dochter om haar waarden te checken. Helaas was haar bloedsuikergehalte te laag en ook had ze moeite met zichzelf op temperatuur houden. Ze werd naar een couveuse gebracht op een speciale afdeling. Daarna ben ik toch een beetje in slaap gedompeld.
De volgende ochtend werd ik met bed en al naar haar toegebracht. Ze deed het goed zeiden ze. Al vond ik het er wel naar uitzien, mijn kleintje, in zo’n grote kweekbak met allerlei slangetjes aan haar vast. Ik voelde me schuldig. Ze kreeg ook paracetamol voor haar hoofdje, de vacuümpomp had een flinke plek en een tuit-hoofdje achter gelaten. Ik voelde me nog schuldiger. Ze is pas net op de wereld en nu voelt ze al pijn. Had ik iets anders kunnen doen?
Mijn man ging even naar huis om de andere kindjes (onze kat en twee konijnen) eten en aandacht te geven. Terwijl ik nog even een dutje deed. De tijd vloog en kroop voorbij, allebei tegelijkertijd. We mochten naar een andere kamer, eentje op dezelfde afdeling als onze dochter én zij mocht zelfs, met couveuse en al, bij ons op de kamer liggen. Wat fijn weer met zijn drietjes, en wat was ze al veel veranderd!
Zelluf doen
We moesten nog een nachtje blijven, maar vonden dit stiekem niet erg. Er werd goed op onze dochter gelet en wij werden goed verzorgd. Eigenlijk wel fijn zo!
Na een nacht vol flinke naweeën, kregen wij die middag te horen dat we naar huis mochten! Het leek ons heerlijk om weer lekker in ons eigen huisje te zijn, samen met onze dochter. Maar ook bekroop ons gelijk wat angst, geen zuster die je op elk moment kan opbeamen, en we moeten het strakjes allemaal zelf doen, kunnen wij dat wel? Ook had ik nog zoveel pijn, ik kon niks, hoe kan ik dan wel voor mijn dochtertje zorgen? (Gelukkig is mijn geweldige man ook een geweldige papa.)
Op naar huis! Met de vluchtkoffer, die al 5 weken stof stond te verzamelen en waar we nu maar een kwart van hebben gebruikt, weer mee naar huis. Het spuit-flesje (een flesje met een soort van rietje waardoor je lauwwarm water tegen je poes kan spuiten tijdens het plassen zodat het niet zo prikt tegen je hechtingen), twee paar ziekenhuis onderbroeken en een giraffe-knuffel als souvenir. Én natuurlijk onze prachtige dochter.
Home, sweet home.
