Wanneer je met je been in het gips zit of je arm in een mitella dan krijg je geheid vragen als ‘Wat heb je gedaan?’ & ‘Gaat het?’. Er wordt rekening met je gehouden en er zullen misschien zelfs bekenden zijn die je er op wijzen van ‘als er iets is zeg je het maar’.
Mijn gebroken been is onzichtbaar
Mensen helpen je graag een handje, of in ieder geval dat zeggen ze, wanneer je een gebroken been hebt. Maar wat nou als je gebroken been niet in het gips zit? Wat als er niks te zien is? Blijkbaar heb je dan ook niks. Ik snap het ook wel, ik ben vaak ook van het ‘eerst zien dan geloven’. Maar heel jammer is het wel. Want er zijn veel meer mensen met een onzichtbaar ‘gebroken been’. Mensen met een onzichtbare ziekte of aandoening, zowel geestelijk als lichamelijk. Mensen die je hulp misschien wel harder kunnen gebruiken dan iemand met daadwerkelijk een gebroken been.
Vergeet-me-nietje
Ik voel me vaak vergeten, en dan niet per se ik zelf, maar mijn pijn. Als iemand mij vraagt hoe het gaat zeg ik vaak gewoon ‘goed’. Maar ik vind dit zo’n vervelende vraag, vaak wordt dit ook gewoon uit beleefdheid gevraagd en niet omdat ze het echt willen weten. En om nou elke keer weer met een eerlijk en uitgebreid antwoord te beantwoorden, daar zit niemand op te wachten. Dus zeg ik goed, of gaat. Maar snap wel dat mijn goed dan in verhouding is. Het kan ook echt wel goed met mij gaan, maar dat is in verhouding met mijn slechte dagen. Mijn goed heeft een hele andere betekenis dan jouw goed.
Zelfs mijn man vergeet mijn pijn vaak, ik lig nou eenmaal niet 24/7 op bed te creperen en te kreunen. Nee ik moet ook gewoon de was doen, voor onze dochter zorgen, schoonmaken, etc. Ik kan niet zomaar altijd niks doen en dat wil ik ook helemaal niet! Ik wil ook graag een normaal leven.. Dus vergeet hij dat ik pijn heb. Zo ook als ik naar buiten ga om te wandelen, of op visite ga, niemand zal denken dat ik ook op dat moment in pijn zit. Het blijkt moeilijk te beseffen.
Even zeuren
Medelijden hoef ik niet, daarom schrijf ik dit niet. Gewoon wat meer begrip zou fijn zijn. Van zeuren hou ik ook niet, maar ook ik moet soms even mijn hart luchten. Ik vind het vreselijk om steeds maar te moeten aangeven dat ik iets niet kan omdat ik pijn heb of totaal uitgeput ben, of dat iemand alsjeblieft even wat rekening met mij wil houden. Want daar word ik zo moe van, en dat ben ik al genoeg van mezelf.
Onzichtbaar ziek zijn is gewoon dubbel klote. 1. Je bent ziek. 2. Niemand erkent het. En soms vind ik het fijn, want ik wil niet zielig gevonden worden of altijd maar anders behandeld worden. Ik zou gewoon wat meer erkenning willen, niet vergeten willen worden. Dat iemand mij vraagt hoe het gaat en er uitgebreid voor gaat zitten om mijn hele opsomming aan te horen van wat er allemaal wel en niet goed en slecht gaat.
Het is frustrerend, maar ik snap het ook wel. Toen ik de volgende quote ergens tegen kwam besefte ik het me en daarmee heb ik redelijk mijn rust kunnen vinden.
“Als jij je niet eens kunt voorstellen hoe het is om gezond te zijn, hoe kun je dan van gezonde mensen verwachten dat ze zich kunnen voorstellen hoe het is om chronisch ziek te zijn.”
