Op 17 juli 2016 is mijn leven voorgoed veranderd. Tot op dit moment vind ik het nog moeilijk om over het ongeluk te praten of schrijven. Het is voor mij erg traumatiserend geweest en ik zal dit eerst zelf moeten verwerken voor ik dit met anderen kan delen. Met dit filmpje wil ik jullie een glimp laten zien van het proces waar ik de afgelopen 7 maanden door heen ben gegaan. Sinds 17 juli is er een hoop gebeurd: ik heb 5 weken in het MCH Westeinde gelegen met een dwarslaesie, 6 botbreuken, een gescheurde nier, een externe fixatuur en een lichaam vol schroeven en platen.

Vervolgens heb ik bijna zes maanden doorgebracht in het revalidatiecentrum “De Hoogstraat” in Utrecht. In het filmpje zie je in 3 minuten vooruitgang welke mij maanden heeft gekost. Dit geeft niet weer het aantal uren dat ik door heb gebracht met oefenen om van een paar centimeter beweging in mijn linkerbeen te kunnen “lopen” achter een rollator. Ik zet lopen tussen aanhalingstekens omdat het voor mij niet voelt als lopen. Met spalken om beide onderbenen en met mijn bovenbenen mij voortbewegen is in mijn ogen nog steeds geen lopen. Los staan kan ik dan ook niet omdat ik in mijn onderbenen niks voel. Mijn bilspieren kan ik niet aanspannen waardoor mijn buik naar voren buigt en mijn rugspieren het overnemen. Dit maakt dat ik geen lange stukken kan “lopen”.

Begrijp mij niet verkeerd; ik ben dankbaar dat ik dit heb kunnen bereiken maar ik hunker nog elke dag naar meer. Ik zou zo graag mijn lichaam weer terugkrijgen zoals het was. Tuurlijk mis ik het lopen maar meer dan dat mis ik al die andere 100.000 dingen die ik niet meer kan doen. Niet meer uren onder de douche kunnen staan, buiten een stukje wandelen of gewoon met iets in je handen de keuken uit lopen. De bewegingsvrijheid, dat mis ik nog het meest. Ik voel mij nog altijd gevangen in mijn lichaam.

Het filmpje laat niet zien hoe zwaar het emotionele proces is geweest. Het laat niet zien hoe ik zonder mijn familie, vrienden en partner de dagen niet was doorgekomen. Zij zijn degene voor wie ik elke dag mijn bed uit ben gekomen om het beste uit mijn revalidatie te halen. Als er iets is waar ik dankbaar voor ben is het de onvoorwaardelijke liefde die ik heb mogen ontvangen tijdens deze moeilijke periode. Het is een wonder dat ik het ongeluk heb overleefd en zo ver heb kunnen komen. Daarom wil ik dit filmpje graag met jullie delen.

Liefs,
Maruschka