Vroeger was ik een klein meisje met blond krulhaar en zat ik graag op de schouders van mijn vader. Hij speelde veel met mij, bakte pannenkoeken op een houtkacheltje in de tuin en was er altijd voor mij. Bij een eerste liefdeverdriet vond ik bij hem troost, volwassen worden ging niet altijd van een leien dakje. Hij luisterde en praatte met me en gaf me elke keer weer een nieuwe boost, zo was mijn vader.

Genetisch bepaald

Dat ik ook de ziekte van Crohn had zoals mijn vader verstrekte onze band. We wisten als geen ander welk pijntje en kwaaltje wat deed en wisselde ervaringen uit qua medicatie. Ik rolde ook via hem in de wegenbouw en reed nog jarenlang met hem mee naar kantoor. Onze band was bijna onafscheidelijk. Af en toe deed hij een duit in het zakje als ik weer eens opstandig was. Ik ging het huis uit, hij adviseerde hoe het financieel moest en was er altijd met raad en daad.

Beste vriend

Het eerste kleinkind kondigde zich aan en overleed in mijn armen. Mijn vader was, ondanks de verdrietige periode, zo trots als een pauw. Trots op mij hoe ik mij er doorheen sleepte. Omdat mijn vader al vroeg gestopt was met werken had hij veel tijd. Hij nam mij in deze zware periode mee op sleeptouw. Boodschappen, dagje weg, infrawerken bekijken, alles om mij maar weer terug in de maatschappij op mijn benen te krijgen. Hij was mijn beste vriend.

Gemis van een vader

Toen, zomaar opeens voelde hij zich niet goed. “Ank, breng mij eens naar de eerste hulp, want deze buikpijn is wel erg aan het worden.” Zijn hark, want hij was in de tuin bezig, zette hij tegen de schuurdeur. Zo vertrokken we. Een gal-operatie was een feit. Tijdens deze operatie kreeg hij een bacterie in zijn bloed. Vervolgens ging alles heel snel. Hij is nooit meer uit de narcose gekomen. Op zijn verjaardag overleed hij, veel te jong. Het verlies kwam hard aan. Bij thuiskomst stond zijn hark nog alsof hij zo terug zou komen. Zo heeft hij daar nog weken gestaan.

De film van mijn kinderjaren speelt vaak in mijn hoofd, mijn vader was echt een geweldige man. Niemand die mij ooit van alle fijne herinneringen kan beroven. Alles deed hij voor mij, niets was hem teveel. Ik zal nooit vergeten dat hij tegen me zei: “Ank, wees dankbaar en gelukkig en geniet van elke dag.” Het is nu 18 jaar geleden dat hij is overleden en ik mis hem nog altijd.

Je vader speelt een heel belangrijke rol als de eerste man in je leven en dat blijkt ook wel als ik terugkijk op onze bijzondere band…