‘Als ik mag kiezen tussen een wortelkanaalbehandeling of op date gaan, dan kies ik toch echt voor een wortelkanaalbehandeling.’ Ik hoor het mezelf nog zo zeggen. Ik meende het uit de grond van mijn hart.

Mijn angstklachten zijn destijds ontstaan toen ik in een hele ongezonde relatie zat waarin ik het maar niet voor elkaar kreeg om er een punt achter te zetten. De angst verlamde mij om de juiste stappen te zetten en mezelf in veiligheid te brengen. Toen er eindelijk een einde aan deze relatie kwam wist ik één ding heel zeker: ik blijf voor altijd vrijgezel! In deze keuze vond ik rust en veiligheid en ik had geen enkele intentie om hier verandering in te brengen.

Meer dan 3 jaar geleden voerde ik dit wortelkanaal-versus-date-gesprek met de moeder van mijn zwager. Een paar weken na dit gesprek behaalde ik mijn SPW-diploma en gaf een groot feest om dit te vieren. Ik had mijn neef uitgenodigd en omdat hij niet veel mensen op mijn feest kende had ik ook een vriend van hem uitgenodigd. En zoals ik de volgende dag beschaamt bekende had ik “per ongeluk” een beetje gezoend met deze vriend. We hadden een gezellige avond gehad en wat mij betreft was daarmee de kous afgedaan.

Toen ik twee dagen later een sms’je van deze vriend kreeg met de vraag of ik zin had samen een keer wat af te spreken gooide ik in paniek mijn telefoon weg. Ja hoor heb ik weer! In de hoop hem te kunnen afschrikken met de waarheid stuurde ik terug dat ik al een paniekaanval kreeg als ik er aan dacht. Nu zal hij me wel met rust laten, dacht ik. Maar nee hoor, meneer liet zich niet afschrikken en een paar dates later had ik ineens een vriend.
Toen ik eenmaal officieel een “vriend” had en niet zomaar één maar echt een hele leuke, raakte ik toch wel een beetje in paniek. Dit beetje veranderde langzaamaan in een beetje heel erg veel paniek en al snel lukte het me niet meer om te eten en te slapen. Uiteindelijk zat ik weer gezellig bij de crisisdienst. Nu zal hij wel weg gaan dacht ik, maar hij bleef. Ieder ander was allang weg geweest maar deze bijzondere jongen leek eigenlijk niet zo heel erg onder de indruk van mijn angst.

Nu 3 jaar en heel wat crisisbezoekjes later, is hij dat nog steeds niet echt. Ja hij vindt het moeilijk, ja het is voor hem ook raar en ja hij zou het liever anders zien maar hij is gebleven. Heel af en toe probeer ik hem nog wel eens weg te jagen. Dan voel ik mij egoïstisch en heb ik het idee dat ik hem los moet laten zodat hij gelukkig kan worden met een “normaal” iemand. Dit pikt hij dan niet en hij wijst mij er dan op dat hij zelf wel bepaalt met wie hij samen is. Dan voel ik me opgelucht. Dan ben ik zo blij dat ik samen mag zijn met deze jongen. Mijn Ronald, mijn held, niet bang te krijgen en al zeker niet onder de indruk van een beetje angst!

 

 

Liefs,
Maruschka