Daar zat ik dan. Ruim 100 kilo schoon aan de haak. Ik haatte mezelf, keek geregeld vol walging in de spiegel en snapte niet dat er nog mensen waren die net zo van mij hielden als ik van hen. Het moment dat mijn gebrek aan zelfliefde een dieptepunt bereikte, was hetzelfde moment dat ik inzag dat het tijd was voor verandering. Al wist ik niet dat daar mijn reis naar zelfliefde zou beginnen. Ik had voor mezelf namelijk een duidelijke verklaring waarom ik mij zo voelde. Mijn beste vriendin was een jaar daarvoor overleden en ook mijn oma had duidelijk aangegeven dat het voor haar allemaal niet meer hoefde. Verdriet waar ik niet mee kon dealen.
Op de momenten dat ik mij eenzaam en verdrietig voelde begon ik te eten. Veel te eten. En laten we eerlijk zijn, chips helpt net wat beter dan een stuk komkommer of worteltjes met humus. Hielp eten niet meer? Dan begon ik door webshops te neuzen. Het liefst met Afterpay of Klarna, zodat ik er niet gelijk voor hoefde te betalen. Ik gaf geld uit aan de meest onzinnige dingen die ik eigenlijk helemaal niet nodig had. Zo ben ik ’trots’ eigenaar van een wafelijzer, ligt mijn kast vol met ongedragen kleding en zo zijn er veel meer dingen in mijn huis te vinden waar ik het bestaan al niet meer vanaf weet. Ik gaf geld uit wat ik niet had en moet daarvan nog steeds op de blaren zitten. Ik besloot voor mezelf te kiezen en ging in therapie bij een psycholoog. Een keuze waar ik mezelf tot op de dag van vandaag nog steeds dankbaar voor ben.
Therapie
Mijn gedachten dwalen af. Het verdriet om Melissa en mijn oma op de voorgrond. Al snel hoor ik de stem van Sjonnie: “Jezus ben je nou weer aan het janken aansteller.” Ik droog mijn tranen en zet snel de tv aan. Niet veel later sta ik voor de spiegel. Ik bekijk mijn naakte lijf en zie dat ik wat strakker in mijn vel zit. Ik schrik op van dezelfde stem: “je sport 3x per week, eet gezond en je valt nog steeds amper wat af? Zie je wel dat je niks kan vet varken.” Mijn nieuw gewonnen zelfvertrouwen en voorzichtige zelfliefde verdwijnt als sneeuw voor de zon. Samen leven met Sjonnie is er een van ups, maar ook van grote downs.
Mijn leven met Sjonnie begon niet zo gek lang geleden op de bovenverdieping van een oud pand in het centrum van Rotterdam. Ik had net over mijn zelfbeeld verteld en maakte mezelf onbewust het ene verwijt na het anderen. Mijn therapeut was even stil en staarde me indringend aan: “zullen we de negatieve gedachten over jezelf een naam geven?” Ik grinnikte wat en riep dat ik “Sjonnie” wel een passende naam vond. Door de vorm van therapie die ik kreeg werd mij duidelijk dat Sjonnie al zolang ik me kan herinneren onderdeel van me is. Helaas was mijn therapie te kort om echt de diepte in te gaan, maar dat er iets moest veranderen stond als een paal boven water. Tegen het eind van mijn therapie kreeg ik een mailtje van de hr-afdeling van mijn werk. Om het werkgeluk van medewerkers te vergroten bood mijn werk een coachtraject aan. Een kans waar ik natuurlijk dankbaar gebruik van heb gemaakt.
Werken aan zelfliefde
Na een fijn gesprek met een externe coach, werd er voor mij een passende coach gevonden. Ik had al even op de site geneusd en had een duidelijke voorkeur. Natuurlijk werd ik aan iemand anders gekoppeld en was ik na een kijkje op haar site erg sceptisch. Ik was namelijk gekoppeld aan een coach voor introverten. Mijn eerste gedachte, zonder de site te lezen, was dan ook: “Ik moet van mezelf leren houden en nu gaat een coach me vertellen hoe ik van mijn introvert zijn afkom. Top!”
Boy, was I wrong. Al vanaf het eerste gesprek voelde ik een ontzettende klik en herkenning. Het leek namelijk alsof ik met een oudere versie van mezelf aan het praten was. Niet omdat mijn coach oud is. Zoveel schelen we namelijk niet. Ik zag in haar waar ik zelf wil zijn. Mijn coach is ook introvert en is daar nog trots op ook. Iets wat ik me nooit voor mogelijk had gehouden. Tijdens dit traject kwam ik mezelf tegen. Nog heftiger dan bij de psycholoog. Ik heb gehuild, ik ben boos geweest, wist soms uit frustratie uren er na niks uit te brengen en kon onwijs tegen de coaching op zien. Ook nu ben ik er nog lang niet, maar voor het eerst sinds ik me kan herinneren begin ik trots op mezelf te worden. Trots dat ik introvert ben, trots op de stappen die ik fysiek en mentaal heb gemaakt en vooral trots dat ik IK ben.
