Moe

Allez hop, laten we voor de verandering deze blog eens beginnen met spectaculair nieuws…

Ja, echt waar, je zal het amper kunnen geloven: maar ons Kristien is weer eens moe. Ni gewoon moe, neenee. Verdorie wat is me dat vermoeiend als je Echt Uitgeput Doodmoe bent.

Corneel

Hoe komt het? Tja, gewoon, life. Ook als er leuks gebeurt zoals even het risico te nemen uit logeren te gaan voor maar twee nachtjes en plots tegelijkertijd onverwacht een superleuke last-minute illustreeropdracht op de agenda hebben. Dat is dus teveel voor Corneel, laat staan voor Kristien.

Hulp en gedoe

Met heeeeeel veel geduld en hulp van vele mensen -zij weten heus wel wie en wat ik bedoel, geen zorg- kon ik het op de valreep waarmaken. Onmogelijk dat ik dit alleen had gekund. Weliswaar met veel gedoe en in combinatie met een niet zo gezond lijf (understatement of the year?). Nee, verliep het niet zo ideaal. Uit logeren was pittig met zieke dagen en je toch goed proberen houden. Maar zoals lieve mama het verwoordde: “Je wist dat dit ging gebeuren.” En was het fijn in the end? Tuurlijk! Het is te gek om te wachten met genieten tot alles perfect is en je lijf helemaal doet wat jij zou willen. En ik vind stiekem het wel cool: ik deed het! Na die voorbije heftige maanden deed ik het gewoon!

Working Girl

En dan… Die heerlijke tekenopdracht helemaal in mijn lijn voor één van mijn favoriete ex-werkgevers. Ik merkte dat ik meteen de juiste technische vragen kon stellen, ook al was het weer even geleden. Working Girl leeft nog steeds ergens diep verstopt in mij. Zalig toch dat ze aan me dachten na al die jaren. Dus dit zou ik mogelijk maken, no matter what.

Papier Hier

Maar kan iemand me vertellen waarom -als je het even nuchter bekijkt- zo’n miezerig klein opdrachtje (groots voor mij weliswaar) zulk administratief gedoe met zich meebrengt? Ziekenfonds, werkgever, interimkantoor… Allemaal willen ze lekkers. Iedereen gaat er ook vanuit dat je alle technologie in huis hebt. Niet dus. En voor het ziekenfonds moet dat uiteraard allemaal heel snel nog voordat je begint en ook nog eens ter plekke ingediend worden. Tijdens de feestperiode waar ze natuurlijk gesloten zijn.

O ja, vergeten!

Door alle heen en weer gebel, hulp van de mama en de papa, rijden naar hier, invullen voor daar, mailverkeer, zou je nog gaan vergeten dat de eigenlijke bedoeling van al die tijd en energie was dat je dus een tekening zou maken. Kortom, ondergetekende was al uitgeput voor ze aan het echte werk kon beginnen

Spark

In heel veel kleine stukjes, met veel op de zetel crashen tussenin, is het me toch gelukt. Ik begrijp zelf niet hoe, maar gelukkig zag het resultaat er leuk en kwalitatief prima uit. Tekenen, ik kan het nog, onder al die lagen van vermoeidheid, met heel veel tanden bijten en tonnen wilskracht, maar yesssss het vonkje is er nog.

Dat was tof

Nu bekoop ik dit alles met totale uitputting. Ik bespaar u de details. Maar gelooft iemand me na dit hele verhaal als ik zeg dat ik oprecht genoten heb van de rit? Nee, het was niet verantwoord, maar had ik het willen missen? Nope. Eigenlijk is het zoiets als met een fikse kater op je werk verschijnen na een zot leuk, veel te laat geëindigd feestje dat je nooit zal vergeten…