Ik ben moe. Heel erg moe. Nochtans gaat het wel al ietsiepietsie beter in die buik van me. Dus ik ben ook tegelijkertijd dankbaar dat ik al in deze fase zit. Ik weet intussen wel hoe dat opstotending werkt… Kristien heeft ook al terug iets te zeggen over haarzelf, niet de IBD. Trouwens: die mini-beterschap mocht wel een keer na de heel heftige maanden dit jaar.

Gevolgen

De gevolgen zijn er echter wel. Mijn draagkracht is weer onder nul bij wijze van spreken. Dat is af en toe best confronterend. Dus ja, ik functioneer al terug een beetje: I feel alive! (genre naar de supermarkt, huishoudentje spelen, naar een nieuwe therapeute toe, knutselen van decoratie voor het jubileum van mijn ouders volgende week, cadeautjes cadeautjes cadeautjes verzinnen voor al die augustus- feesten, etc… ) En tussenin natuurlijk heaps and heaps of zetel-liggen.

Loslaten

Dussss… dingen die ik leuk vind zoals creatief prullen aan die decoratie… Ik moet eigenlijk zeggen dat ik het niet aankan. Wat ik ook niet fijn vind, dat ik dat weer niet kan inhouden in mijn omgeving en dan hoor ik ze al denken: Kristien je doet het weer!  Jaja, ik doe het dan maar weer anders, minder, delegeer en rouw een beetje hier en daar. Gewoon goed is nog meer dan perfect, zoiets.

Eerlijk? Nu heb ik ook wel wat stress voor al die feesten. Ik weet het wel: kan gezellig zijn, maar ook heel uitputtend en als HSP-ertje ook veel om te verwerken bij de rest bij.

Schizo

Wanneer stopt dat dubbele gevoel nu een keer dat je bij alles krijgt als je een gehavend lijf bezit? Niet, 😀
Echt waar, ik heb een mooi gezegend leven. Weten jullie wel he… Counting my blessings duurt inderdaad heel erg lang. Ik kan heel licht en tevreden leven, voel dat elke dag en ben dankbaar dat ik het zo aanpak.
Daarnaast is er dat andere. Wat me zo verdriet van tijd tot tijd is dat dat schizofrene gevoel er altijd zal blijven. Iets wat weinige artsen kunnen begrijpen. Het leeft bij me, is er altijd ergens. Het is ook met momenten heel vermoeiend hoor.

En als je moe bent, word je als HSP-er nog overprikkelderderder. Inderdaad: daar word je weer moe van! 😉

Conclusie van de dag lieve mensjes: jep jep, ook dit hoort erbij. En dat aanvaard ik. Dat helpt.
Maar geef toe: af en toe een keertje “zeuren” is ook wel lekker! 😉