Frank Sinatra zong het zo mooi: “I did it my way…”. “My Way” is de enige manier waarop het zal werken voor onszelf. En dat is nog wel eens een dingetje voor ondergetekende. Ik wéét het, maar ik leefde het niet altijd.
Witte jassenangst
Ik heb me heel lang als ziek vogeltje geïntimideerd gevoeld door de artsen die op mijn pad kwamen. Het voelde wel vaker alsof ik iets verkeerds deed, hun verwachtingen naar mij toe niet nakwam, en ik dus een slechte lastige patiënt was. Terwijl het natuurlijk wel de patiënt is die de dienstverlening vraagt én betaalt, ik weet het.
Pleaser
Ik ben people pleaser als default mode altijd gefocused op het welzijn van anderen en mijn gezondheid heeft met echt gedwongen om daar meer een evenwicht in te vinden voor mezelf. Laat ons zeggen dat dat een van de kadootjes die ik kreeg van mijn crohn en co: dat ik leerde wat mijn verantwoordelijkheid was en wat van de ander. Ik moet niet hun weg gaan, maar My Way…
My Way
Les geleerd: Ik zal nog altijd heel veel te geven hebben met alles wat in me zit aan anderen, maar enkel als ik mijn eigen grenzen mee bewaak. Lees: ik zal mezelf niet meer tot in het ziekenhuis kapothelpen. Ik weet nu: een mens moet ook aan zichzelf geven, en dat voelde heel lang aan als egoïstisch. Het is natuurlijk wel krom dat dat pleasertje naar buiten komt in de medische wereld, als ik me kwetsbaar voel en ik net meer aan mezelf zou moeten geven in plaats van een arts die vindt dat ik niet doe wat hij vindt dat ik had moeten doen omdat voor hem het lastig is als ik niet genees. Moeilijk moeilijk.
Antenne
Al kan ik me goed voorstellen dat mensen die niet dat pleasende als eerste reflex ingebouwd hebben even met de ogen rollen en denken van: “Doe eens normaal, waar maak je je druk over?” Laat ik je dit zeggen: dat is een van de talenten van een HSP-tje, die antenne waarmee je dingen die onuitgesproken blijven haarfijn aanvoelt. Daar is niks mis mee, zolang je ze maar leert gebruiken, die antenne.
Mannelijke vibe
Het begint stilaan te evolueren, maar zeker 25 jaar geleden was het ziekenhuis een wereld met heel mannelijke energie. En alles wat daar van afweek was voor de meeste artsen iets onbekends. Het is voor ons allemaal de reflex dat we dingen willen fixen, en dan kan het vervelend zijn als je patiënt niet gefixed geraakt. Dat moet dan wel zijn/haar fout zijn, niet?
Lightbulb
Maar toen, jaren later, hoorde ik een arts, gespecialiseerd in diabetes op de radio. Zij zei iets wat eigenlijk evident zou moeten zijn, maar voor mij zo verfrissend was! Ze zei vol overtuiging dat je als arts goed moet onthouden dat de patiënt die voor je zit de grootste expert is van zijn/haar aandoening. Het kwam bij me binnen als een lightbulb-moment. Ping! Het licht ging aan. Opeens kreeg ik toestemming. Zo voelde het. Het is ok om MIJ te zijn, het is ok om het My Way te doen! Die dokter op die dag gaf me mijn autonomie terug: ik ben niet fout om hoe ik leef of wie ik ben. Ik werk niet tegen, maar doe wat ik kan met de middelen die ik heb om zo goed mogelijk te leven met de beperkingen op mijn pad. Mijn pad, My Way.
Rome
Er leiden verschillende wegen naar Rome. En het is niet omdat een ander een in jouw ogen totaal onzinnige, onbekende weg neemt, dat dat per se een slechter pad is. My Way kreeg bestaansrecht, dankzij die voor mij onbekende dokter die nooit zal weten wat ze me gaf met dat ene zinnetje. Ze gaf me een soort van rust: het is goed Kristien, je faalt niet. Je doet je best en dat is goed. Het werd de start van het verder ontrafelen van veel te veel bagage van vol medische ontmoetingen die mijn HSP-ziel diep gekrast hebben. Back to the future. Back to me.
