De naweeën zijn amper voorbij en opeens heb ik al een puberende peuter in mijn armen met ongelooflijk lange ledematen. We maken ons klaar voor de volgende mijlpaal. De basisschool.
Loslaten
Ontzettende paniekaanvallen heb ik gehad toen het zover was dat mijn kind naar de peuterspeelzaal zou gaan. Vreemden vertrouwen met het kostbaarste van je, niet mijn ding. Maar ik wist dat het goed voor haar zou zijn en dat ze het leuk zou vinden. Het moederschap blijkt te bestaan uit loslaten, loslaten ver voordat je daar klaar voor bent, omdat je kind er wel klaar voor is. Klaar voor de volgende stap.
Nu al?
Nog voordat ze 3 jaar werd ontvingen we een brief van de gemeente met informatie over het hoe, wat en wanneer we haar konden aanmelden voor een basisschool (!). Ik schrok er een beetje van. Tuurlijk gaat ze straks naar een basisschool en ze weet er ook van af, maar dat het nu al zover was dat we ons daar mee bezig moesten houden, pfoe. Alsof de tijd nog niet snel genoeg gaat!
En zo gingen wij op zoek, eerst digitaal (zoekmachine Ecosia, tip!), naar welke basisscholen hier überhaupt zijn. Tot onze verbazing weinig openbare en veel christelijke basisscholen. Maargoed, weinig keuze hebben is vaak makkelijker, vooral in mijn geval (Anxiety, overthinking, keuzestress, twijfelkont, etc).
Back to basic
Enkele maanden geleden hadden we onze eerste kennismaking op basisschool nummer 1. De ‘voor de hand liggende keuze’. Ten eerste vlakbij en ten tweede de school waar onze nichtjes heen gingen/gaan. Na het hele gesprek over hoe zij te werk gaan, welke methodes ze gebruiken en vragen her en der, kregen we een rondleiding. Niet alleen kregen wij het lokaal te zien waar zij terecht zou komen, maar elk lokaal tot en met groep 8.
Het klonk op zich goed, we spraken een aantal juffen en een meester. Ongeveer een uur later stonden we weer buiten, op het schoolplein. Drie van ons moe en één rennend voor ons uit. Want na zó lang zó geduldig zijn, (super knap!) moet je natuurlijk wel je energie kwijt!
Moedergevoel
Het was een prima school, maar toch voelde het niet goed. Een niet te plaatsen naar gevoel, onzeker, angst. Lag het aan de school? Of wellicht omdat het betekende dat ik weer moest loslaten en haar naar een onbekende plek zou laten gaan?
Paddestoeltentjes
We besloten om bij nog twee andere scholen een kennismaking aan te vragen, waarvan we de een net hebben gehad en de ander over enkele weken. Een gesprek met overlappende ideeën, maar andere methodes. Bij binnenkomst gelijk een heel ander gevoel. Een prettige sfeer. Rustgevend, behalve in groep 3 waar net een lego bom was ontploft!
Deze school voelt goed, met dezelfde ideeën over opvoeden als wij hebben. Met respect voor kinderen en ze serieus nemen. Daarnaast niet zomaar leren en leren en lesstof in je hoofd stampen, maar praktische handvaten aanleren, waar je je verdere leven ook baat bij gaat hebben. Hier zien we haar wel heen gaan.
Doei peuter, hallo kleuter
Uiteraard wachten we het gesprek en rondleiding met school nummer 3 af, we zijn benieuwd! Daarna de keuze maken. En haar inschrijven, voor haar volgende mijlpaal.
