Vandaag plande ik dus deze blog te schrijven. Braaf en plichtsbewust als ik ben, zet ik mij moedig achter mijn laptopje. Maar mijn kop en lijf staan nog niet echt aan, en ik betwijfel het of dat vandaag nog gaat gebeuren.
Dreun
Ook al gaat het ietsje beter, toch horen slechte dagen erbij. Het is niet omdat je van status “in leven zien te blijven” overgegaan bent naar “beetje levender en dus meer mezelf” (jippie) dat je dan plots geen terugslagen meer mag verwachten.
Verwarring alom
Ik merk dat mijn dichte omgeving het al eens verwarrend en best moeilijk vindt soms… Moeilijk om te merken dat ik vertel me iets beter te voelen en superdankbaar te zijn voor deze periode met iets minder pijn en toch hele slechte dagen blijk te hebben. He?????? Het brengt hen meteen terug in de overstressed-modus van de maanden voordien. “O nee, het zou toch niet weer he?” Er zit ook een stuk teleurstelling bij. De hoop dat alles nu opgelost is, wankelt.
Elke dag feest!
Maar nee, zo zit het leven natuurlijk niet in elkaar. En persoonlijk heb ik het daar ook niet moeilijk mee: ik ben gewoon zot dankbaar dat er nu terug eindelijk wat minder heftige momenten zijn. Daardoor is mijn draagkracht voor de heftige dagen weer back to normal en voel ik me niet de overspannen kip. Ik vind deze relatieve kalmte in life zo’n kado én ben trots op mezelf dat ik ben blijven knokken om hierin gehoord te worden. Ik verwacht dus helemaal niet genezen te zijn.
De meetlat
Meningen verschillen daarover en ieder moet zijn manier vinden om met dingen in het leven om te gaan. Voor mij wil dat zeggen aanvaarden wat er is. Ik moet dan ook niet genezen van mezelf. Ik kan dat nooit waarmaken voel ik. Anderen misschien wel, maar ik wil niet leven met een constant faal-gevoel. Ik heb me jarenlang heel schuldig en verantwoordelijk gevoeld voor mijn niet slagen om gezond te worden. Vooral voor die ander dan, voor diens pijn die recht in mijn hart schoot…
Samen
Net omdat je een ziekte nooit alleen hebt. Chronisch ziek zijn beïnvloedt niet enkel jouw leven. Het is als een druppel die uitdijt en mensen uit je kring mee doet bewegen. Of jij dat nu wil of niet, of zij dat nu willen of niet.
De kracht van het NU
Wat ik wél wil is een zo fijn mogelijk leven met zoveel mogelijk comfort en beterschap waar mogelijk. Goed leven TERWIJL ik een heel ziek lijfje heb. Mijn leven is NU, niet later pas, als ik genezen ben. Dus zeg ik nu dat ik ziek wil blijven???? Nee, zeg, ben je gek? Maar ik wil wél goed genoeg zijn zoals ik ben. Ik ben wie ik ben en probeer dat zo goed mogelijk te zijn. Zowel voor mezelf als voor mijn dierbaren. En dat is dat.
Omgekeerde wereld
Ik vind het heel fijn te merken dat ik diegene ben die eens wat kan doen voor de ander op zulke dipdagen ipv omgekeerd. Namelijk: laten zien dat het niks is om over te panikeren zolang de gradatie en frequentie te dragen zijn. Dat het hoort bij de fulltime job van een chronisch zieke en dat daar geen waardeoordeel aan hoeft te kleven. Shitty dagen wil niet zeggen vrouw overboord. Niet per se. Het is simpelweg het leven zoals het is, net als voor een so called gezonde mens: ups and downs en neutrals… Het is een package deal!
Brené Brown en Kristien Joly
Deze dagen vol van mijn kwetsbaarheid toont die ander bovendien dat het helemaal ok is zoals zij zijn. Je moet niet altijd perfecte dagen en buien hebben om een goed mens te zijn. Om een goed leven te leiden. Ook jij bent goed genoeg. Er is al genoeg stress in deze wereld. Baaldagen hoeven niet te betekenen dat je meteen moet gaan panikeren dat er helemaal iets fout loopt in je leven… Trouwens: Perfectie is zoooooo 2018!
