Ik sta gewoon mijn job te doen hoor! En ik kijk helemaal niet over het orkest naar die mooie ogen van de violist aan de andere kant.
Nee, ik zing gewoon mijn muziek en ik doe dat goed.
…
Ik let op. Echt waar. Ik mis geen enkele noot.
Oké misschien soms. Maar dat komt omdat ik dan een beetje moe ben.
Ja, ik word wel soms afgeleid, maar dat komt óók omdat hij steeds naar mij kijkt.
Moet hij niet naar de dirigent kijken?
Hallo?
En dit gaat al twee weken zo.
Voor de rest praat ik echt niet met hem hoor.
Ik zeg alleen soms hallo.
Als ik hem per ongeluk tegenkom op weg naar de toilet.
Ja, je moet toch wel een beetje gewoon tegen elkaar kunnen doen.
Maar verder?
Echt, ik doe niets.
Hij is wel heel aardig, zei mijn collega een paar dagen geleden.
Hij was echt zo’n kindsterretje in Argentinië.
Stond op jonge leeftijd al in grote zalen.
Oké, ik moet toegeven dat ik dat wel een interessant verhaal vind.
Ik zou er best meer over willen weten.
Maar ik doe echt niets hoor.
Ik doe gewoon mijn werk.
En ik let niet op hem.

Twee dagen geleden, stond hij opeens naast me.
Ik kwam net van het toilet.
“Hallo! How are you?”
Ik kon wel een soort van antwoord uitbrengen, maar begon het al snel over paaseieren te hebben.
Ja het is binnenkort Pasen, dus…ik moest toch íets?
Hij moest lachen.
“Do you want to get a coffee after the show?”
Ehm, ja…maar nee… JA GRAAG!
Hij glimlachte. “See you afterwards.”

Ik rende de kleedkamer binnen. “Ik ga koffie drinken met Leonardo!” riep ik tegen mijn collega.
Ze keek me een beetje verbaasd en ook bezorgd aan.
“Weet je het zeker? Hij heeft nogal een reputatie.”
“Ah joh, gewoon voor de leuk. We kunnen toch vrienden zijn?”
Waarom wij onszelf deze leugen blijven vertellen zal altijd een raadsel blijven…

Wordt vervolgd.