Iets waar ik niet op hoopte, maar wat wel weer gebeurde.. ik lig opnieuw in het EMC, oftewel het Erasmus Medisch Centrum.
Nieuwe alvleesklierontsteking
Het is weer zo ver, ik lig weer opgenomen. Opnieuw een alvleesklier ontsteking. En momenteel heb ik een soort van paniek aanval. Wat als momentjes.. terwijl als je in het “nu” leeft je daar eigenlijk geen last van hebt.
Maar eens in de zoveel tijd grijpt alles me soms naar de keel..
Het opgenomen liggen
Je gezin missen
De enorme hoeveelheid medicijnen
Het niet kunnen eten en weinige drinken
De angst voor de toekomst vooral..
De angst voor hoe de toekomst gaat zijn is enorm groot. Het bang zijn of de operatie lukt, of ik het overleef, of het een zwaar proces gaat worden, of ik een auto immuun ontstekingen heb of dat het genetisch is wat nu uitgezocht wordt, en dat kan er weer voor zorgen dat het in de andere gedeeltes kan komen van de alvleesklier en uiteraard of dit zal gebeuren.
Dit zijn allemaal onwijs enge dingen. Dingen waar de meeste normale mensen niet over nadenken of mee hoeven te leven. Maar ik wel, dag in dag uit. En ik zou liegen als ik zeg dat ik er niet meerdere keren per dag aan denk..
Het is soms verstikkend eng, maar dan denk ik er weer aan dat vandaag vandaag is, en ik van elke dag moet genieten…
