Soms wilde ik dat het leven even makkelijker was,
Gewoon een enkel dagje.
Een dag zonder zorgen en zonder pijn,
Gewoon heel even mens zijn.
Niet druk te hoeven maken om mijn lichaam, medicijnen of vooroordelen.

Je ziet er toch goed uit?
Leuke kleding, make-up en een liefdevol gezin is wat mensen zien.
Niet wetende dat er onder die leuke kleren en make-up zoveel littekens zitten, op de huid en onder de huid..
Je ziet er toch goed uit?
Terwijl de binnenkant van mijn lichaam lijkt op het lichaam van een 95 jarige vrouw.
Mijn uiterlijke vertoning is een façade.
Van ziekenhuis naar ziekenhuis, inmiddels heb ik er 5 gezien.
Van dokter naar dokter, medicijn naar medicijn.
Van operatie tafel naar operatie tafel, zoveel littekens rijker, naar zelf een zoon.
Van ziekenhuisbed, naar rolstoel naar sondevoeding, dit is wanneer mensen iets zien.
Zoveel lelijke dingen over mij gezegd: ze stelt zich aan, ze is niet echt zo ziek, ze overdrijft tot dat haar vriend/man nog bij haar blijft!

Van een HBO studie, werken en hiphop lessen geven naar een uitkering..
Heb je dat gehoord? Die aansteller heeft een uitkering, daar moet ik zeker voor betalen?!
Mensen die mij wel geloven vragen vaak:”hoe houd je het toch vol?”
Er is voor mij geen stoppen, dit is mijn lichaam, en ik kan niet opgeven.
Mijn ouders hebben hun dochter nodig.
Mijn broertje heeft zijn zus nodig.
Mijn man heeft een vrouw nodig.
Mijn zoon heeft een moeder nodig.
Mijn hond heeft een baasje nodig.

En ik? Ik heb een gezond lichaam nodig..