Hoe gaat het met je? Op zo’n vraag antwoord ik meestal met prima, het gewenste antwoord. De meeste mensen willen het echte antwoord eigenlijk toch niet weten. Zij willen niet weten dat iedere dag opnieuw een gevecht is. Een gevecht tegen de pijn, een gevecht tegen mijn emoties, een gevecht tegen mijn verleden, heden en toekomst.
Maar vandaag beantwoord ik de vraag wel. Nee het gaat niet goed, maar gelukkig gaat het ook niet erg slecht. Momenteel functioneer ik redelijk in mijn dagelijkse bezigheden. Ik ga vaak naar mijn stage, eet één á twee keer per week bij vrienden en probeer om eens in de twee, drie weken iets leuks te doen met vrienden. Dan doel ik niet op een avondje uit, maar het kijken van een filmpje op de bank. Ik ben namelijk vaak niet in staat om daadwerkelijk het huis uit te gaan.
Ik ben 22 jaar en heb erg veel fysieke klachten en last van een depressie. Ik ben bezig met de lerarenopleiding basisonderwijs en woon alleen met mijn kat en vissen.
De meeste mensen denken dat ik lui ben en dat ik mij aanstel. Mijn klachten zullen wel tussen mijn oren zitten vanwege een lastige jeugd. Ik heb geen depressie en al mijn fysieke klachten beeld ik mij in. Ik wil gewoon niet naar school en ik wil niet werken.
Ik wil wél werken en ik wil wél naar school. Ik wil leuke dingen doen. Ik wil zelfs het huishouden doen. Maar het gaat niet, écht niet. Ik kan één ding doen op een dag. Ik kan óf naar school óf huiswerk maken, ik kan óf boodschappen doen óf koken, ik kan óf douchen óf afwassen. Ik kan niet alles tegelijk. Als ik toch twee van deze dingen doe, heb ik twee dagen nodig om bij te komen.
Het studeren valt alleen niet makkelijk te combineren met mijn pijn en depressie. Mijn school laat ik soms nog wel eens schieten, maar op mijn stage ben ik werkelijk verliefd. Zodra de kinderen de klas inlopen vallen alle zorgen van mij af, de pijn helaas niet.
Ik heb pas te horen gekregen dat ik de rest van het jaar op mijn stage adres kan blijven, dat is ontzettend fijn!
Ik stond in de klas te wachten tot de kinderen binnenkwamen en toen hoorde ik een jongetje op de gang roepen: “Yes, Naomi is er!” daar doe je het voor! Toen ik de kinderen vertelde dat ik de rest van het jaar mocht blijven waren zij dolenthousiast.
Om te eindigen met een leuk nieuwtje, afgelopen weekend was erg fijn. Ik heb de hele week nodig gehad om mij erop voor te bereiden en mijn huis op orde te krijgen. Twee vrienden hebben hier gelogeerd. We hebben een vreemde versie van Singstar gespeeld en hebben zeker vijf films gekeken! Het was heerlijk om even normaal te zijn, om laat naar bed te gaan en te zingen met een valse stem. Helaas vergt dat ook zijn tol, ik stond stijf van de pijnstillers en ben ik drie dagen later nog bezig met bijkomen, maar het was het waard.
Liefs Naomi
