Ik sta onder druk! Niet psychisch, geen werkdruk maar mijn bloeddruk staat onder druk. Lichamelijke druk. “Is jouw bloeddruk altijd zo hoog?” vroeg de goodlooking sporttrainer aan mij tijdens mijn kwartaal conditietest. Ik kijk hem aan en kan niets zeggen door het zuurstofmasker wat ik op heb maar ik kan alleen maar denken: “Ja, gek he? Zet hier dan een 60-jarige weg in plaats van een 30-jarige halfgod.”

De boosdoener

Maar deze halfgod bleek niet de boosdoener te zijn. Later bij de revalidatiearts bleek mijn bloeddruk nog hoger te zijn. Met name de onderdruk is problematisch volgens haar. Met het advies toch op korter termijn mijn huisarts te bellen sta ik toch wat beduust buiten.

24 uurs meting

“Zo hoog?” zegt de doktersassistente. “Komt u maar langs over een half uurtje.” De huisarts ontvangt mijn hartelijk en probeert mij wat te sussen. Na de meting bij hem stelt hij toch voor om een 24 uurs meting te doen.

Robocop

De volgende dag sta ik gewapend met een armdrukband en bijbehorend kastje om 24 uur overgeleverd te zijn aan de metingen. De eerste uren gaat het goed, wel wat blikken op straat nu ik als robocop de hond uit ga laten maar het gaat goed. Totdat….

Geobserveerde gedachtes

Totdat de verveling toeslaat en ik geobsedeerd word door het kastje. Wat zou er gebeuren als ik hete pepers ga eten? Of stel voor dat ik drugs zou gebruiken? Zou ik naar Amsterdam rijden voor een jointje alleen maar om te kijken of mijn bloeddruk omlaag zou gaan? Of wat als er porno gekeken zou worden? Mooie geweldige gedachtes vliegen door mijn hoofd met allerlei onderzoeken in mijn hersenspinsels, genoeg om het kastje, mijn bloeddruk, te laten pieken.

Stress

Enkele dagen later zit ik tegenover mijn arts. Ik heb mijn tas al bijna ingepakt voor als ik gedotterd moet worden, aderverkalking blijkt te zijn of bloedpropjes. “Uw grafieken zijn erg levendig,” begint hij. “Extreme pieken over de 200 met onderdruk 120 maar… S’nachts heeft u de mooiste bloeddruk ooit.” Uitkomst is dat ik stress heb. Inwendige stress noemt hij het; mediteren zou een oplossing zijn, een woord waarvan ik alleen al met de gedachte eraan al stress krijg.

Lief zijn want ik heb stress!

’s Avonds hang ik eigenlijk wel relaxt bij een vriendin aan de keukentafel. “Gestresst?” herhaalt zij met  haar wenkbrauwen fronsend. “Ik vind jou altijd eigenlijk wel erg zen. Zou het niet te maken hebben met combinatie conditie en je gewicht?” Ik kijk haar haar en zeg: “Nu even lief doen he, anders schiet mijn bloeddruk omhoog, dan wordt het een enkelband in plaats van een bloeddrukmeterband!” grap ik terwijl ik toch maar even die stroopwafel links laat liggen…