“Kelly, doe nou eens een dagje helemaal niks. Je zoekt steeds uitwegen om maar niet met jezelf te hoeven zijn”. Zijn woorden deden pijn, maar waren zo ontzettend raak. Mijn vriend heeft gelijk. Ik ben op de vlucht. Niet voor enge monsters of een oorlog, maar voor mijzelf.
De afgelopen acht jaar heb ik alles gegeven om mijn opleidingen met goede cijfers af te ronden. Zelf verdween ik naar de achtergrond, want falen was geen optie. Iemand die ooit heel dichtbij mij stond had immers gezegd dat ik te dom was om mijn MBO diploma te halen, dus ik moest van mijzelf het tegendeel bewijzen. Na het MBO begon ik daarom ook gelijk met een HBO opleiding.
Op de momenten dat ik mij niet op mijn studie kon richten, was ik aan het werk. Soms wel veertien uur per dag. Gelukkig de laatste tijd ‘maar’ acht. Naast mijn werk, was ik het laatste half jaar bijna non stop met mijn scriptie bezig en ook het chronisch ziek zijn is een fulltime baan. Tijd voor mijzelf had ik niet.
Mijn studie is nu afgerond en ik heb nog geen nieuwe baan. Tijd voor rust zou je zeggen. Ik had echter al hele andere plannen gemaakt. Nu ik eindelijk wat weken voor mijzelf had, werd het tijd om ons huis op te knappen. De to-do lijst in mijn hoofd werd steeds langer. De voegen in de badkamer moeten gewit worden, de deuren moeten geschuurd worden en ook de woonkamer kan wel een likje verf gebruiken. Het is mij gelukt om twee muurtjes in de badkamer op te knappen en toen ging het mis..
Hoe energiek ik in mijn hoofd was, zo slecht ging het met mijn lichaam. Alles begon tegen te stribbelen. Mijn nek werd stijf, ik kon amper zelfstandig opstaan en mijn armen werkte niet meer mee. Toen ik mijn vriend enthousiast vertelde (terwijl ik als een dood vogeltje op de bank zat) wat ik de volgende dag wilde doen, stelde hij voor om eens een dagje helemaal niks te doen. Dit omdat ik nu al jaren voor mijzelf wegren. En wat slaat hij daar de spijker op zijn kop. Het dagje klonk voor mij al erg lang, maar dat dagje is inmiddels een paar weken geworden. Ik weet nu pas wat ik al die tijd heb gemist. Ik heb nu eindelijk tijd om mijzelf te zijn en te doen wat ik leuk vind. Zonder dat ik bang hoef te zijn dat mijn schoolwerk hier onder gaat lijden. Het confronterende aan dit alles is dat ik inmiddels 24 ben, maar nog geen idee heb wie ik ben, waar ik voor sta of wat ik echt leuk vind om te doen. Hopelijk kom ik daar snel achter.
Wat vind jij leuk om te doen?
