Iedereen heeft er wel mee te maken in zijn leven. Ken je dat heerlijke gevoel van opluchting dat je nog net de bus haalt? (Of van een deugddoend toiletbezoek, voor de mannen onder ons) Maar toch … ik heb het gevoel dat voor mij ziek zijn en opluchting een aparte relatie hebben en wel heel dicht bij elkaar liggen. En dan nog op een intensere manier dan je op het eerste gezicht misschien zou denken.
Ziek zijn gaat vaak samen met heel diep gevoelde emoties en vraagt en flexibele geest die even snel kan switchen tussen al wat je overkomt en voelt. Het is daardoor best eenzaam, ondanks alle steun en supportteams van je familie en vrienden. Jij moet hier alleen doorheen en je kan heel moeilijk dat gevoel dat je hebt écht verwoorden. Ik ga hieronder toch een poging doen…
Enkele voorbeelden helpen misschien. Ik wil het hebben over dat gevoel als je na een dag op de tanden bijten net op tijd de zetel(bank) haalt en er uitgeput op kan neerploffen. En over wat je voelt als iemand spontaan aanbiedt een boodschap voor je mee te nemen en je mag loslaten dat je wel naar de winkel moet maar eigenlijk niet kan. Over de hevige pijnen die je leken over te nemen zonder dat je wist wat ze met je van plan waren en die dan plots om een of andere reden besluiten je lichaam weer even met rust te laten. Over de allerhevigste orkanen die je soms zonder het eerst vriendelijk te vragen zomaar bulderend overvallen. Over het gevoel dat je met heel veel volhouden en knokken dan toch begripvolle professionals vindt die je horen en willen meedenken naar oplossingen toe. En ja, in mijn geval (ziekte van crohn) zelfs over dat deugddoende toiletbezoek van hierboven, maar dan eentje zonder pijn of gedoe, jawel. Maar dan zonder details in dat laatste geval, wees gerust!
Bij opluchting denk ik eigenlijk automatisch aan de heftige emoties die eraan vooraf gingen. Daarom weet ik niet goed of het een zuiver positieve emotie is dit geval, omdat er steeds iets loodzwaars aan vooraf lijkt te gaan. En toch is het heerlijk om voelen: dat unieke gevoel dat de storm weer lijkt te zijn gaan liggen in je lichaam. Het is dus heel dubbel. Al weet je niet voor hoe lang, dat is even het laatste van je zorgen. Nu is immers er dat zalige gevoel van “niets” voelen al is het maar een fractie van een seconde. De ruimte die je plots weer krijgt, de adem die je kan halen. Een wonder! Dat is best een heel diepgaande ervaring, die ik ook ervaar als een soort overwinning: yes, I made it! (Ik ben mijn eigen heldin in mijn persoonlijke verhaal, hoe fijn is dat!) Hoewel je geen keuze kreeg vooraf: je zieke lijfje werd meegenomen in de rollercoaster van pijn, uitputting, strijd, of je dat nu leuk vond of niet. Ik sta nooit echt stil bij “waarom ik” ofzo, maar probeer er steeds in mee te gaan (weg van de kortste pijn) en hoop dat ik gauw weer word neergegooid en tot rust mag komen. Ik focus me in “the heat of the fight” graag op de mantra: “Dit gaat weer voorbij” als een soort van reddingsboei om niet helemaal kopje onder te gaan. Hoe moeilijker de strijd, hoe heviger de pijnen, hoe zwaarder de uitputting, des te intenser het bijna euforische gevoel van opluchting. Er is ook aarzeling bij: ik durf dan niet echt geloven dat het heftigste weer even door is, want stel dat het een list is. Dat het maar schijn is en een sluwe tactiek van de oorlog in je lijf. Alsof ik vol verwondering rond me heen kijk en superintens heel mijn lichaam voel. Voel dat elk plekje in dat lijfje opgelucht adem haalt. Mijn lichaam kan weer meer ontspannen. Ik kom weer boven water, de ziekte speelt niet langer baas over mij. Ik sta weer aan het stuur.
Klinkt wat ik probeer te vertellen maar een beetje logisch? Begrijp je het vanuit eigen ervaring? Of is het maar een beetje gek gewauwel voor je? Vergeef me dan, steek het dan maar op mijn zwakke gezondheid…
