Eigenlijk heb ik altijd geweten dat er weer een moment zou komen waarop ik terug in therapie zou moeten. Ik twijfel al een tijdje maar deze week was het moment daar. Ik heb de huisarts gevraagd om een verwijzing en manlief gezegd dat het tijd is. Ik heb een traumatherapeut benaderd. En nu wacht ik af.

Waarom nu?

Ik twijfel al langere tijd. Omdat ik er zo tegenop zie heb ik het uitgesteld. Maar de revalidatie heeft teveel oude gevoelens van pijn, eenzaamheid en machteloosheid naar boven gehaald. Teveel om te negeren. En wat ik nog steeds niet begrijp van mezelf is waarom ik het voor zoveel mensen verborgen hou dat ik misbruikt ben. Ik ben toch niet degene die zich zou moeten schamen? En dat doe ik ook niet. Of toch wel? Wat ik vooral niet wil is dat mensen anders naar me gaan kijken. Ik ben wie ik ben. En ik heb hard gewerkt om te verwerken wat er gebeurt is.

Er is echter iets veranderd. Ik heb twee dochters gekregen. En hoe hard ik ook mijn best doe om mijn eigen verleden niet in hun opvoeding mee te laten spelen, lukt me dat toch niet helemaal. Ik ben te waakzaam, te alert. Mijn lontje is van kort naar bijna non-existent gegaan. Manlief heeft het gevoel dat ik hem controleer als hij bij de meiden boven is. En misschien is dat ook wel zo, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat door alle lichamelijke pijn van de afgelopen maanden bepaalde herinnering weer boven komen. En het lukt me niet om ze te negeren. Of moet ik zeggen wegduwen? En toen onze middelste dochter een paar weken geleden vertelde dat een man met witte haren haar had vastgepakt en geprobeerd de auto in te trekken, knapte er iets. 

Niet opsluiten in de kelder hoor?!

Daar zaten wij als ouders, met onze dochter en de politie aan tafel. Totaal verbijsterd, geschrokken en tegelijkertijd trots op ons grietje. Want ze heeft gegild, de man in zijn arm gebeten, is weggerend en heeft ons verteld wat er gebeurt is.Op het moment zelf ging het prima. We konden haar goed ondersteunen en de politie te woord staan. Toen de agent wegging drukte hij me nog op het hart dat ik haar gewoon weer naar buiten kon laten gaan. Niet opsluiten in de kelder hoor mevrouw ?! Nee natuurlijk niet, dacht ik. De dagen erna had ik echter toch talloze redenen waarom onze dochter niet buiten de poort mocht spelen. De ene nog slechter dan de ander. Hoewel ik me realiseer dat de kans niet zo groot is dat deze man naar dezelfde plek terugkeert, lukt het me toch niet om haar zonder hartkloppingen naar buiten te laten gaan. Manlief, die ook geschrokken is kan dat echter wel. En maakt zich zorgen over het feit dat ik ons grietje het liefst de hele dag lekker, veilig binnen wil houden. Hij heeft gelijk, dat weet ik ook wel. En onze middelste is nou niet bepaald een binnenspeel kind, dus die wordt hier doodongelukkig van.

Genoeg gezwegen

Het voelt alsof ik op reis ga naar een ver en onbekend land. Ik heb geen idee wat me te wachten staat. Ik weet ook niet of dit het goede moment is om te gaan maar hier blijven is geen optie. Ik heb genoeg gezwegen. Bovendien wil ik  niet dat mijn kinderen last gaan krijgen van mijn verleden, mijn angsten en mijn ideeën.  Ook al vind ik het eng, ik ben het aan mezelf en hen verplicht. Want een leven geleefd in angst is een half geleefd leven. Dus zet ik door. 

•Vivir con miedo es como vivir a medias•