Ik mag niet klagen al zeg ik het zelf. Mijn pubers zijn lieve sociaal geaccepteerde pubers die zich redelijk door familieverplichtingen heen worstelen en die soms ook worden gecomplimenteerd op hun goede gedrag, hoor ik achteraf via mijn schoonmoeder. Dat het er thuis soms anders aan toe gaat is natuurlijk vanzelfsprekend.

Wat natuurlijk niet wil zeggen dat het altijd zo is. Ook hier worden wel eens deuren dicht gegooid, heb ik er ook wel eens 1 op de grond laten liggen bij de ingang van de Albert Heijn en ben ik een vreselijke heks van een moeder. Zou ik ze zelf in een laagje beton willen storten of weg willen sturen naar kostschool achterin Oostenrijk. Maar het kan altijd erger denk ik dan.

Je komt ze wel eens tegen op familie verjaardagen of willekeurig in een restaurant / McDonald’s. Van die liefjes die altijd hun zin krijgen. Onder het motto ze moeten een eigen mening vormen en de sky is the limit. Resultaat: ze praten door ieder gesprek wat je met hun moeder wil hebben heen en de betreffende mama reageert er dan ook nog op. Staan bovenop de leuning van je bank, proberen je hond te schoppen, slopen het speelgoed van je kinderen op verjaardagen. Waardoor jouw peuter van drie vraagt of zijn treintjes op jouw kamer mogen tijdens het feest. De kleuter van zes al haar Polly Pocket in een tas stopt en in jouw kast neerzet anders is ze straks alles kwijt.

Van die kinderen die krijsend op de vloer liggen omdat er een geel kadootje in hun Happy Meal zit en ze wilde een groene. En dat is niet erg; ze proberen grenzen te verleggen maar ouders gaan dan uit hun voegen om dat kadootje om te wisselen en daar gaat het fout naar mijn mening.

It takes a village to raise a child

Ik denk dat doordat iedereen dus zo vreselijk let op hoe andere met hun kinderen omgaan ouders bang worden. Zodra je ook maar een beetje boos wordt in een openbare plaats wordt er gelijk commentaar gegeven. We inmiddels op een plek zijn dat mensen niet meer durven. Mensen durven hun eigen kind niet meer tot de orde te roepen uit angst voor het oordeel van anderen en andersom durven mensen deze kinderen ook niet meer aan te spreken op verkeerd gedrag.

Toen ik nog een kleine uk was en ik speelde buiten en deed iets wat niet mocht dan hoopte ik als eerste dat mijn moeder het niet gezien had, maar de buren ook niet. Want die spraken mij er ook op aan, als je dat nu doet staat de moeder of vader van het kind voor je deur om verhaal te halen. Ze zeggen it takes a village to raise a child, maar dat dorp mag zich tegenwoordig nergens mee bemoeien; anders zijn de rapen gaar.

Al jaren (lees: sinds de geboorte van dochterlief) krijg ik commentaar op wat ik doe. Ik was 21 jaar en er waren leden in mijn aangesloten familie die dachten dat ik daardoor niet wist wat ik aan het doen was. Geef je geen borstvoeding, schande. Je kan er nog steeds mee beginnen, dochterlief was inmiddels al 4 dagen oud, resultaat: kraamtranen. Gelukkig had ik de allerliefste kraamverzorgster die ze snel de deur uitwerkte.

De jaren die daarop volgde was ik vooral te streng, omdat mijn kind niet op de bank mocht springen. Het na 4! koekjes wel genoeg was en ze vooral even met haar verhaal moest wachten omdat we in een gesprek waren. Als we naar buiten gingen moest ze in de wagen en toen ze wat ouder was aan een handje. En als grote zus moest ze soms op haar beurt wachten want er was er nog een die aandacht wilde en andersom leerden we dat ook.

Opvoeden met techniek

Mijn allerliefste oma wilde mijn grut tot de grond toe verwennen wat weer tot gênante toestanden in de Hema leidde. Mijn jongste mocht van haar, allebei de grootste schurken en vaak samen in het complot, best wel dat kapotte chocolade pietje op eten want dat verkochten ze toch niet meer. Waardoor hij van mij tegen de kassamevrouw moest gaan zeggen dat hij een pietje op had gegeten. Dit resulteerde alleen niet in het gewenste resultaat want mevrouw vond hem zo schattig dat het wel goed was. Dag opvoedtechnieken..

Jaren hebben man en ik ons best gedaan om streng maar rechtvaardig te zijn en dat is redelijk gelukt. We hebben twee zelfstandige kinderen opgevoed die zich tot nu toe prima redden in hun wereld. De oudste studeert inmiddels in Utrecht. Is haar puberteit redelijk rustig doorgekomen en nu staat ze haar vrouwtje in de wereld. Op verjaardagen kan ze goed meepraten met de gesprekken en haar humor is in onze vriendenkring alom bekend. Volgens één van mijn vriendinnen is de kleinkunst meer dan een goede richting voor haar, ware het niet dat het Theologie is geworden.

Puber in ontwikkeling

De jongste is nog een project in ontwikkeling, die pubert iets heftiger. Maar dat kan ook zijn omdat ik een beetje te veel van mijn eigen karakter in hem zie. En tijdens de momenten dat ik boos moet zijn op hem moet ik proberen om niet naar dat lekkere bekkie van hem te kijken. Zodra die blauwe ogen me aankijken en die deukjes in zijn wangen tevoorschijn komen dan is het klaar. Dan zie ik die pretlichtjes die me aankijken met zo’n blik van ‘ach Moedertje maak je niet zo druk‘ en dan moet ik lachen. Daarna gaat hij toch braaf om half tien naar bed op een doordeweekse avond. En doet na commentaar gelukkig toch wat er van hem verwacht wordt. En nu maar hopen dat hij die pretlichtjes houdt en dan weet ik zeker dat hij er ook wel komt.