De wekker gaat af. Tijd om op te staan, het licht is fel en het duurt even voor mijn ogen aan het licht gewend zijn. Ik moet vandaag naar school en wat taken maken. Het zonnetje schijnt, ik vertrek met een glimlach naar school.
Het is genoeg
In de les aangekomen, voel ik de stemmingen van mijn collegegenoten. Veel signalen komen binnen, heel subtiele signalen. Ik word gestresseerd. Ik weet niet meer hoe ik me voel, of dit mijn gevoelens zijn. Ik verlies mijn concentratie en kijk om me heen. Drukte. Ik zie 2 meisjes praten. Een jongen die een Youtube filmpje bekijkt. De persoon naast mij zit ijverig te noteren. Er gebeurt zoveel op éen moment, ik zit vast in mijn innerlijke belevingswereld. Alles is hier zo complex.
Ik verlaat de school en ga terug naar huis, onderweg hoor ik een luide sirene en raak overvoerd. Ik zie grote groepen mensen en hoor veel lawaai. Wanneer ik thuis ben maak ik een duidelijke planning van wat ik wil studeren. Ik heb veel werk, veel deadlines te behalen. Zoveel werk in zo een korte tijd. Ik geraak opgejaagd. Ik wil niks vergeten en geen fouten maken. Ik ben gespannen en presteer steeds minder goed. Het is tijd voor een pauze, even wat tv kijken. Ik zet de tv aan en zie een gewelddadige film op het scherm verschijnen. Ik verander zo snel mogelijk van zender. Eindelijk rust. Ik heb de behoefte om me terug te trekken in bed, een plek waar ik ongestoord alleen kan zijn. Het is even genoeg geweest, met alle prikkels.
Hoogsensitiviteit, een last of een lust
Er zijn vele situaties waarin ik van streek geraak en overprikkeld word. Dit wordt ook wel hoogsensitiviteit genoemd, dat is ook maar een label. Deze gevoeligheid heeft ook positieve kanten alleen zijn die soms moeilijk te zien. Ik werk hard en kan me goed concentreren wanneer ik door niets of niemand word afgeleid. Ik verwerk vele dingen op een ander, dieper niveau dan de doorsnee persoon. Ik heb veel empathie waardoor ik snel inzicht krijg in een situatie en andere zo goed mogelijk wil helpen. Ik moet en zal deze eigenschap goed gebruiken.
Verstand versus gevoel
In deze maatschappij moet alles snel gaan. We leren van jongsaf aan dat het verstand primeert op het gevoel. Hierdoor ontstaan er in mijn geval innerlijke conflicten, ik wil mijn hart en lichaam volgen maar dat wordt niet altijd aanvaard of geaccepteerd in onze omgeving. Omdat ik zoveel bezig ben met mijn gevoelens en gedachten kan dit lastig zijn. Ook het leed van andere mensen kan mij enorm raken, ik moet het van mezelf leren afzetten. Ik studeer toegepaste psychologie omdat ik mijn vermogen voor inleving goed wil gebruiken en een kick krijg bij het helpen van anderen. Hier kan mijn gevoelige kant zowel positief als negatief in meespelen. Ik moet dingen van me af kunnen zetten, leren loslaten.
Diepgaande gesprekken
Ik zou mezelf geen extreem sociaal persoon noemen maar ben zeker niet verlegen. Ik kan zeggen dat ik sociaal ben gedurende 1 op 1 gesprekken. Diepgaande gesprekken genieten mijn voorkeur. In groep en in drukte krijg ik het moeilijker om optimaal mezelf te zijn. Op drukke momenten gebeurt het wel eens dat ik letterlijk leeggezogen word door mensen. Ook ben ik geen allemansvriend, ik focus liever op 1 of 2 goede vrienden dan ik mijn tijd en energie in kleine, korte, oppervlakkige gesprekken steek met iemand die ik af en toe tegenkom.
Zelfkennis
Ik moet zeggen dat ik de laatste tijd mezelf steeds meer waardeer. Zo ben ik nu eenmaal en ik mag trots zijn op wie ik ben. Ik denk dat zelfkennis de eerste stap is om jezelf te kunnen aanvaarden. Wanneer je niet wil inzien dat je gevoeliger bent dan de gemiddelde mens zal je in de knoop blijven zitten met jezelf. Het is best oké om jezelf af en toe terug te trekken, het is oké om jezelf kwetsbaar op te stellen. Wees jezelf en er zal een grote druk van je schouders vallen.
