Iedereen weet dat er verschillende soorten relaties bestaan. Een relatie: tussen twee personen als vriend en vriendin, een zakelijke relatie, een relatie tussen twee vrienden of vriendinnen, maar ook een relatie tussen een patiënt en een verzorger. Daar zal ik in deze blog over schrijven.
Een ander woord dat lijkt op patiënt, is: “Patience”. Met andere woorden: patiënt en geduld.
Stéphanie en ik kregen vier jaar geleden een relatie. Om precies te zijn op 15 augustus 2011.
Daarvoor hebben wij nog enige tijd gedate met elkaar. De meesten van jullie zullen het verhaal wel kennen. Zeker mijn vrienden in Zoetermeer. Iedereen wist wie ‘Sproetje’ was. Zij noemden haar dan ook geen Stéphanie, maar ‘Sproetje’. Hier zal ik dus maar niet te veel tijd aan besteden.
Wij zullen een stap terug in de tijd doen, laten wij zeggen: ongeveer twee en een half jaar. Het moment dat Stéphanie ziekenhuis in, ziekenhuis uit ging. Van het ziekenhuis in Zwijndrecht naar het ziekenhuis in Dordrecht, naar het ziekenhuis in Eindhoven. Na een lange periode van ziekenhuisbezoeken, lag Stéphanie thuis op een ziekenhuisbed in de woonkamer. Vanaf dat moment schakelde onze relatie over van: vriend en vriendin naar de verzorgerrol, patiënt en verzorger. Dat is een fout die ik heb gemaakt en waarvoor ik jullie wil waarschuwen.
Natuurlijk moet jij er voor jouw geliefde zijn en de nodige verzorging geven waar zij om vraagt op dat moment, maar jij moet daar niet in blijven hangen.
Patience(geduld) is het belangrijkste geweest in mijn situatie. Zonder geduld zouden wij niet zijn waar wij nu zijn, ACNES is redelijk onder controle en er is uitzicht op die vervelende alvleesklier.
Waar het fout gegaan is?
In eerste jaar dat Stéphanie ziek was veranderde mijn manier van omgaan met haar, zoals ik net vertelde. Ik schakelde over van vriend naar verzorger.
Voordat zij ziek werd, deden wij altijd leuke dingen samen. Wij waren vaak te vinden in Scheveningen en in Rotterdam, omdat Rotterdam centraal gelegen was voor ons beiden.
Wij hadden beiden een Pathé pas, daarmee kun je voor 18 Euro onbeperkt per maand naar de bioscoop. Oh ja: uit eten gaan, dat deden wij regelmatig. Dit allemaal stopte toen zij zo ernstig ziek werd, maar ook daarna toen het steeds beter met haar ging. En dáár ging ik de fout in. Iemand die ziek is, kan natuurlijk niet altijd leuke dingen doen. Jij moet geduldig zijn en blijven vragen of hij/zij dat aan kan. Dat deed ik dus ook op een gegeven moment. Vaak, héél vaak kreeg ik het antwoord: ” Nee schat, ik voel mij niet lekker”. Maar als het moment daar was en zij zei ‘Ja’, dan was ik gelukkig en zij ook.
Stéphanie vroeg laatst aan mij: “Wat zou jij nu anders doen achteraf, nu het beter gaat?”. Dat is best wel een lastige vraag. Ik zou proberen niet te vallen in de verzorgerrol. Blijf vriend en vriendin. Blijf leuke dingen doen samen, indien mogelijk. Blijf er als vriend of vriendin telkens naar vragen. Je weet niet of hij/zij zich goed voelt om wat te ondernemen. Blijf elkaar aandacht geven, aanraken, kussen, knuffelen, lachen etc.
Blijf geduldig voor de ander. Dat is in ieder geval wat ik iedereen wil meegeven.
Greetz Esli
Super! Je bent inderdaad een goede vriend en een verzorger! Jij hebt veel meer geduld dan ik! Daar kan ik zeker veel van leren! Je bent een goede inspiratie! Keep going!
Herken veel in deze blog. Best lastig af en toe, want ik wil niet te veel invullen/aannemen voor mijn vrouw maar haar ook niet elke keer laten vragen. Het moet geen betutteling worden maar ook geen grote afstand. Ik probeer inderdaad om in eerste instantie haar partner te zijn, haar man, haar minnaar. Daarna pas verzorger. Maar regelmatig sla ik door naar de andere kant. Wat je zegt: elke dag weer opnieuw. geduldig blijven, aandacht blijven houden, maar vooral LUISTEREN!