Het Post NL mannetje en ik… We zien elkaar vaak. Of we een relatie hebben? Zo ver zou ik nu ook weer niet willen gaan! 😉 Dat mannetje weet best veel van me. Ken je dat, dat je in situaties belandt waarin je door de omstandigheden ongewild/versneld meer prijs geeft aan een onbekende omdat dingen nu eenmaal zijn wat ze zijn? Dat is toch wel één van die dingetjes die bij ziek zijn komen kijken. Dat kan bij een sollicitatie zijn, een eerste date,… Wij gaan het vandaag houden bij ons PostNL kereltje.
Kartonnen dozen
Als die jongen een beetje kan lezen, dan weet ie al heel wat door de kartonnen dozen die hij meezeult voor mij. Ik ben hem eeuwig dankbaar, dat wel: want hij bezorgt me mijn medische voeding, dieetvoeding en speciale eiwitsupplement dat ik nodig heb. En de bedrijfjes waarvan dat spul komt, die hebben een naam. Logisch. En die naam? Jep, in joekels van letters op de doos te vinden. Nu heb ik daar eigenlijk geen problemen mee: ik ben wie ik ben, en ik ben trots op mezelf, dus waarom jezelf schamen of zo? Life’s too short for that!
Powerwoman
Maar eigenlijk wil ik het over nog wat anders hebben dat me tijdens die leveringsmomentjes opvalt. Je zou kunnen zeggen dat ik er een sport van maak om dat mannetje in kwestie een beetje op te voeden. En ik, frêle ding, lijk te winnen! Wat zeg ik: ik heb gewonnen! Punt.
Dus je zou kunnen zeggen dat dat ventje in zijn hesje mij leert meer op te komen voor mezelf! En dat gratis en voor niks! Dat is pas klantenbinding! Je moet weten dat ik op medisch gebied een gruwelijke geschiedenis achter de rug heb van artsen en medisch personeel vol oordelen en veroordelingen waardoor ik kleiner dan een erwt werd. Dat moet volstaan als samenvatting. Wat ben ik blij met de stappen die ik en de medische wereld hierin gezet hebben, maar de trauma’s sluimeren nog wel ergens deep down.
In de praktijk
Dit schiet zo niet echt op he? Dus, waar waren we? Het PostNL mannetje en ik. En onze “relatie”. Wel, ik woon op een appartement. Belt die gast (altijd luid aan het bellen tussendoor in die smartphone die vergroeid is met zijn oor) bij me aan, dan hol ik naar beneden naar de tussendeur aan de inkomhal om de levering aan te nemen. Want je weet: die gasten staan onder megahoge druk en hebben geen tijd! Dus jij naar beneden toe of geen levering. Ok, daar plooi ik dan weer zou je kunnen zeggen, ik ben ook geen onmens he…
Die befaamde tussendeur is zo’n veiligheidsding, kortom: loodzwaar en knalt dicht voor je neus voor je het weet. Ik druk al op de liftknop en ga in de deuropening staan waardoor ik met mijn lijf de deur verhinder dicht te vallen. Dat mannetje staat met die dozen onderaan de inkomtrap. En ik blijf gewoon staan. No way dat ik ga knoeien met loodzware deuren en loodzware dozen voor zijn schoon ogen! Hij blijft ook staan. We kijken elkaar in de ogen. Ik trek mijn domste vissensmoel en doe alsof ik het niet begrijp. En jawel hoor: hij buigt! Dus hoppa: die kerel toch de inkomtrap op terwijl ik in positie blijf. Kristien-mannetje: 1-0!
Maar dan: stel je dit voor: tegenwoordig staat dat ventje al aan de tusseneur tegen dat ik ze opentrek na mijn spurt down there! Victorie! Ik proef de smaak van macht… Ik wil meer!
Het houdt trouwens niet op: ik krijg er zelfs een glimlach bij, dat kan ie zonder te stoppen met luid brullen in zijn telefoon. En dat zonder enige druk van mijn kant trouwens. Maar dan: de climax! Hou je vast: laatst overkwam me zoiets bijzonders: ik kreeg beste wensen voor het nieuwe jaar!!!!!! (Kortom hij eet uit mijn hand.)
Living on the edge
Nu heb ik één keertje wel érg ver gedreven. Ik zei het al: macht smaakt naar meer he. Dus ik waagde de sprong. Even kijken hoe ver die kerel springt voor mij, zoiets… Dussss… hij was een keertje wel erg laat met zijn dozen. Tja, kerel, dan hing mijn sondevoeding wel al aangekoppeld. No way dat ik dus
a)naar beneden sukkel in de lift met staander en al, in die tussendeur ga staan om dan heelhuids staander, mezelf en dozen in die poppenlift van ons te krijgen en dan dat allemaal zonder van de trap te vallen uit de lift in mijn huis te krijgen (dan kan ik meteen door naar het ziekenhuis nadien) of
b)dat ding ga afkoppelen van de staander voor alweer die schoon ogen.
Hou je vast: roep ik laconiek door de parlefoon “Tja, je gaat echt naar boven moeten komen met die dozen want ik hang vast aan mijn sondevoeding.” Antwoordt die gast: “OK!” Dit is echt gebeurd, ik lieg niet! Hij zei dus “OK”!!! Hij zei het ook nog eens meteen: geen aarzeling te bespeuren. Zouden Post-NL mannetjes dan echt een goed hart hebben? Dus hij luid schallen door dat telefoonding de lift in -het hele appartementsblok kon meegenieten- met die dozen.
En nu komt het: stapt die jongen uit de lift MET EEN GLIMLACH! Yessss! (vuistje!)
Om een lang verhaal kort te maken: zo zie je maar weer. Alle ellende levert je prachtige momenten op die je moet koesteren! Ik zei het toch al eerder? Life is good…. Damn good!
