Postordercatalogus. Wat een woord! Wat een heerlijk woord uit de prehistorie… En wat kan ik ze missen, die dikke boeken vol pagina’s met looks voor het komende seizoen voor het hele gezin, tot en met de meubels en vibrators toe.
That’s how things go
Hoe komt dat zo? Tja, omdat ze vervangen zijn door goedkopere, snellere, efficiëntere internetsites. Dat kan je niet tegenhouden. En dat moet je ook niet willen bovendien: that’s how things go. Natuurlijk wordt er niet gedacht aan zieke meisjes die willen windowshoppen vanop de bank met een plaidje en een boekje vol dromen… Of aan het feit dat het beeldscherm veel vermoeiender is voor de oogjes van een zo’n ziek dametje.
Gebruiksaanwijzing
Trouwens: die poses! die locaties! Daar kan geen internet tegenop! 😉 Om nog maar te zwijgen over het heerlijke omplooien van hoekjes bij alle pagina’s waarop je iets leuks zag. Kortom: total loss gaan in het shoppen zonder een rotte frank (in het begin nog wel ja, later euro) uit te geven. Geef het maar toe: Wie wil dat nu niet? Om dan nadien te vergelijken met mijn collega-vriendin-verslaafde… En op het einde van het seizoen uiteindelijk met fikse korting enkele van die droomstukken te bestellen. (Die niet altijd verkrijgbaar waren, leuk pasten, snel geleverd werden, niet geleverd werden,… Maar hej, gaan we hier zeuren? Nee!!!!)
Nostalgie
Maar wat heb ik van ze genoten… Met name die van “Trois Suisses” en het hippere zusje “La Redoute”. Wist je trouwens dat Trois Suisses ontstond als catalogus voor breipatronen en breigarens? Dat was pas feest! Toen kon je immers lekker voelen aan alle draadjes en allerlei kleuren die langs de rand van het papier hingen…
Dromen
Hoe mijn liefde voor die boekjes is ontstaan is eigenlijk een beetje triest. Ik werd in die tijd te ziek om nog te kunnen gaan winkelen. Toch was ik nog steeds mezelf en vond het dus wel leuk om af en toe een update van “wat in de mode is” te zien. Het doodde mijn rusttijd op een gezellige manier terwijl mijn oogjes niets moesten lezen maar gewoon maar een beetje kijken. Het deed fantaseren over een nieuwere, betere versie van jezelf. Het leidde af van de “serious things in life”.
Kortom: we hadden het goed samen, die catalogi en ik. En nu kan ik op moeilijkere dagen vanop de zetel lekker weemoedig terugkijken. Eigenlijk besef ik nu pas ten volle het volgende: wat een geluk dat ik op tijd te ziek werd om er nog van te genieten! Of nee, dat bedoel ik nu ook weer niet… 😀
