Sinds mei 2018 is de nieuwe privacywet van kracht, sindsdien ben ik overspoeld met allerlei toestemmingsformulieren. Het één na het ander papier wordt voorzien van mijn handtekening in mijn medische dossier opgenomen, op de meest ongunstige momenten worden er foto’s gekiekt en gecheckt ter identificatie. Met een code via mijn DigiD kan ik inloggen in mijn digitale dossier. Kortom: er wordt op gedisciplineerde wijze gezorgd dat je medische (voor)geschiedenis niet zomaar op straat komt te liggen.
Vanuit bovenstaande maatregelen kan ik niet anders dan concluderen dat het ziekenhuis bijzonder zorgvuldig omgaat met mijn medische gegevens. Hoe anders is het dan wanneer je bent opgenomen op een verpleegafdeling? Daar waar je binnen één artsenvisite al precies weet wat de buurman en de buurvrouw tegenover je mankeren, welke (mogelijk gênante) klachten zij hebben, welke medicatie zij gebruiken en wat hun prognose is? Kan dat anno 2019 nog wel, een twee of vierpersoonskamer met nul privacy? Overigens is een eenpersoonskamer geen garantie op een betere waarborging van je privacy want ook dan zijn de gesprekken die op de gangen tussen zorgverleners worden gevoerd duidelijk te horen.
Natuurlijk snap ik dat je niet alles kunt reduceren maar ik vind het verbazingwekkend om te zien hoeveel moeite er poliklinische wordt gedaan, en hoe gemakkelijk er in de kliniek over patiënten en diagnoses word gesproken, van privacy is daar nauwelijks sprake.
Vierpersoonskamer
Vorig jaar lag ik voor een korte (dag)opname even op een vierpersoonskamer, mijn kamergenoot had net een slecht-nieuws gesprek gehad, hij had gehoord dat hij was uitbehandeld. Door een gebrek aan eenpersoonskamers en vergaderruimtes moest deze arme man zijn kinderen dit vreselijke nieuws gaan vertellen op een vierpersoonskamer. Mijn hart brak, dit is zo niet menswaardig. Op zulke momenten wens je een ziekenhuis met alleen maar eenpersoonskamers zodat je hardop kunt huilen, gillen, schelden of waar je dan ook behoefte aan hebt……!
Ook ik lag toen ik net een week mijn stoma had op een vierpersoonskamer, drie mannen op leeftijd vergezelde mij. Ik, super onzeker over mijn veranderde lichaam, moest leren deze zelfstandig te verzorgen. Een gordijn werd er rondom mijn bed dichtgetrokken, op zich prima maar dat is geen barrière voor geur en geluid. Iedereen hoorde wat er gezegd werd, om over het geur aspect nog maar te zwijgen. Ik, als jonge en enige vrouw, schaamde mij enorm, vechtend tegen de dikke tranen mocht ik mijn frustratie uitten op de verpleegpost omdat er elders geen ruimte was voor mijn verdriet. Uiteindelijk na een paar dagen zagen ook zij wel in dat een eenpersoonskamer voor mij op dat moment echt geen overbodige luxe was…!
Privacy
Ik vind het bizar dat de privacywet ophoud met bestaan zodra je wordt opgenomen op de verpleegafdeling! Ik verbaas mij oprecht dat het gebrek aan privacy tijdens een ziekenhuisopname nog steeds zo’n ondergeschoven kindje is. Heel raar, want als je de patiënten zelf vraagt wat zij als het meest vervelend ervaren tijdens een ziekenhuisopname, komt het gebrek aan privacy als grote winnaar uit de bus. Het moeten delen van lijf en leden met meerdere kamergenoten valt veel patiënten bijzonder zwaar.
Noem mij naïef maar ik had stiekem verwacht dat ook op de afdelingen het privacy aspect, en dan vooral het gebrek aan, een hot item zou zijn. Maar nog steeds hoor ik artsen onderling gesprekken voeren waarbij patiëntnamen, uitslagen en diagnoses duidelijk verstaanbaar zijn. Hoor ik verpleegkundigen op de gang hun diensten overdragen en secretaresses onderzoeken inplannen voor de verschillende patiënten. Ook zie ik warempel nog steeds patiënten als haringen in een ton op een vierpersoonskamer liggen waarbij het bedgordijn hun privacy grens is.
Mijn grote wens voor de komende jaren is dan ook een ziekenhuis met alleen eenpersoonskamers zodat het delen van diagnoses, prognoses, behandelingen en gênante geurtjes en geluiden tot het verleden behoort. Waar artsenvisites op de kamers plaatsvinden en de verpleging aan het bed op de kamer overdraagt. Waar je intieme gesprekken met zorgverleners en familie kunt voeren en kunt huilen, schelden en poepen naar behoeften!
