Dit wordt maar een rommelig blogje, denk ik. Het is de zoveelste poging die ik doe om neer te pennen wat ik zou willen bespreken.
Helaas (pindakaas) is er sinds enkele weken een stoorzender in mijn leven. Nog jammerder: die zender zit momenteel in mijn hoofd. Ik leef namelijk al een aantal weken in een iets wazigere wereld dan normaal. Heerlijk toch, die bijwerkingen die je gratis toebedeeld krijgt na het innemen van een piepklein onschuldig ogend pilletje! Helaas; nog geen roze olifantjes ontmoet…
Extra pluspunt: deze medicatie lijkt nu niet meteen te doen wat ze moet doen voor me. Maar ik hou vol voorlopig: want het kan zijn dat ze binnen een viertal maanden wel gaat werken… Hopelijk betekent dat ook dat ik tegen die tijd al lang weer behoor tot de scherpzienden onder ons.
Nu is het niet kunnen focussen of die focus behouden soms echt vermoeiend om een gesprek te volgen. En om te lezen: een ramp voor een veellezertje als ik… Om te tekenen: als de lijnen dansen is het heel vermoeiend en niet echt te doen. Of om te computeren: even gaat, verder moet ik op tijd stoppen. Niet leuk. Een blijer persoon word ik er niet echt van. Zo jammer en extra beperkend.
Gelukkig ben ik nog steeds toe aan veel rust en daar heb je je ogen dicht bij… En heb ik lieve mensjes in de buurt om mij intussen af en toe wat te entertainen.
Ach, als het dat maar is. Er zijn erger dingen zou je denken. Toch vind ik het lastig, om met die extra beperkingen nu weer aan de slag te gaan. Bovenop de onoplosbare dingen of de tijdelijke dingen als sondes in je lijf. Want het gaat erom dat het mijn wereld nog maar eens een tikje kleiner lijkt te worden. Daar leg ik me niet bij neer. Niet zomaar. Want het leven heeft zoveel leuks te bieden. En ik wil blijven gaan voor mijn deeltje van dat leuks. Dus, we zullen nog wel zien of ik dat pilletje in de toekomst als partner in crime zal beschouwen.
Of dat ik het ergens heel ver het universum inslinger. Richting sterren en de maan…
