Als jij een vlieg zou zijn op het behang van mijn appartement, o wat zou jij je soms bescheuren van het lachen. En hopelijk niet in je broek doen op die muur van mij!
Is die zot of wat???
Neem een vrouw van 44 jaar, 45 to come, en je maakt wat mee! Voor je goed en wel begrijpt wat er nu eigenlijk gebeurt, zie je dat mens babygewijs op handen en voeten door haar huis kruipen. (Trouwens: geen idee hoe die baby’s dat doen. Pijn dat dat doet aan je knieën! Maar tja, je kan mij natuurlijk ook niet echt beschuldigen van een grammetje babyvet als schokdemper hier en daar. )
Shit happens (pun intended)
Kan zomaar gebeuren na één van die dagen in combi met nacht die je als understatement “hels” zou kunnen noemen. Waarin de alarmsirenes urenlang afgaan in je bonkende hoofd dat je zou willen amputeren en je hoogzwangere buik die je zou willen opensnijden voor wat opluchting. Er zit toch geen baby is, dus kwaad zou dat niet echt kunnen. Je kan al uren niks binnenhouden en bent dus niet echt wat je superfit zou noemen. En zot van de pijn. Dat ook ja.
Workout
Ik heb een doel: ik wil mijn druivensuiker en zoutpot. En wel nu! Helaas staan die op het aanrecht in de keuken. Een hele afstand om te overbruggen dus vanuit de slaapkamer. Arme knietjes. Waarom staat dat mens nu niet gewoon recht en gaat die verdomde potjes niet even snelsnel halen? Wel… Omdat ze intussen (multitasking) de hele tijd aan het flauwvallen is en dus niet hoger kan dan kniegewijs.
Ben ik eindelijk op mijn eindbestemming, dan kan ik natuurlijk niet aan die verdomde druivensuiker. Want ik ben een flauwvallend wezen, gek van de pijn en eigenlijk een zielig hoopje ellende, weet je nog? Maar ik ben deze toestanden al zoveel jaren gewend, een oude rot in het vak, zeg maar. Dus geen paniek, wel een diepe zucht en dan rustig doen wat moet om veilig te blijven. Best spannend want ik mag niet wegvallen in een diepe flauwte, ik MOET wakker blijven. Ik ben immers alleen en moet de boel op orde proberen te zetten. Het opwindende leven van een spoonie… (oogrol)
En daar gaat ze weer!
Dan voel je dat je naar het toilet toe moet, want niks functioneert zoals moet. Dus hop, daar ga je, op je knieën, maar nog steeds zonder druivensuiker. Hilarisch toch? Uitgeput ga je voor het toilet op de koude tegels liggen. MMMmmm dat ligt best lekker. Laat mij hier maar een beetje uitrusten. Want ik ben moe, heel moe. Ow. Nee! Alaaaaaarm! Ik moet toch naar het toilet. Vasthouden Kristien, niet omvallen! Wakker blijven!
To sondevoeding or … Not?
Ik verga van de dorst, enmoet ook dringend wat calorietjes binnenkrijgen want te weinig inhoud laat een mens enkel zieker worden. Dus hop naar die keuken maar weer op mijn intussen vereelte knieeën terwijl nog steeds alles wit wordt voor mijn ogen. Bij mij wordt het nooit zwart, altijd wit. Is dat erg dokter?
Sondevoeding aansluiten, denk ik, dan moet ik niet slikken, misschien gaat dat wel. Oeps, alle gerief daarvoor staat op het … aanrecht, inderdaad! Ik moet nu echt lachen met mijn zielige zelf die nog steeds wil flauwvallen maar niet mag van haarzelf.
Het plaatje is compleet
Oooow shit, naar het toilet!!!! En wel nu! Tja, beginnen we nog over te geven ook. En luidop te lachen. Wat een heen en weer gekruip voor niks! Jij als vlieg zou helemaal niet meer begrijpen waar al dat heen en weer gekruip nu eigenlijk goed voor was. Maar mijn intentie was nochtans goed hoor… Diepe zucht.
Home sweet home
Nu naar het ziekenhuis gaan zou de boel enkel verergeren, let op mijn woorden, ondanks dat het loodzwaar en doodeng is. Misschien is het niet zo slecht dat ik alleen ben, niemand panikeert. Ik handel snel en kordaat. In het heetst van de strijd ben ik altijd heel rustig. Iemand moet bij de les blijven en mijn lijfje kalmerend toespreken, toch?
I give in … efkes
Uitgeput bereik ik als een echte heldin mijn zetel waarop ik met mijn laatste kracht kruip en achterover plof op de kussens. Laat mij hier maar even sudderen in mijn sopke. Ik probeer het binnen een uurtje wel weer.
