Ik ben op zoek naar romantiek. Ik heb een beeld in mijn hoofd hoe een man moet zijn, en dat beeld (ik geef het eerlijk toe) is gevormd door de vele films en boeken die ik heb gezien en gelezen in mijn leven. 

Ik wil omver gegooid worden door de moves van Johnny (Dirty Dancing), ik wil toegezongen worden zoals Maria door Tony (West Side Story) en weggevoerd op een motor zoals de altijd heerlijke Richard Gere als Zack Mayo in Officer And A Gentleman. Ik wil mijn eigen Jack zoals in This Is Us. Maar zulke romantiek gebeurt vaak alleen in films of series.

In het echte leven word je geconfronteerd met het feit dat niet alle mannen zo romantisch zijn. Worden kadootjes vaak zelf gekocht en zijn er jaren dat speciale data worden vergeten in de drukte van het dagelijks leven. Ik klink bitter en cynisch maar helaas is het allemaal gebeurd. Voor mij geen man die met bloemen en een limo voor de deur staat (Edward – Pretty Woman) en die romantische brieven van allang overleden mannen naar me toestuurt via mijn mail (Mr. Big – Sex in the City)

Ik huil bij films, series, reclames, bij alles waar emotie en liefde in zit. Ik kan huilend in de auto zitten als Jeroen van de Boom zingt dat hij de tijd terug wil draaien. Ik kan wel zeggen dat ik een emotie mens ben. Altijd geweest en dat zal altijd zo blijven. Maar verwacht ik dan misschien ook gewoon niet te veel? Bestaat die man wel, of word hij misbruikt door scriptschrijvers om een gevoelige snaar te raken  bij ons vrouwvolk?

Als klein meisje was ik helemaal weg van Grease, hoe Danny en Sandy elkaar leerde kennen op een strand, bij “toeval” op dezelfde school kwamen en er uiteindelijk samen vandoor gingen in een vliegende auto. Ik zwijmelde weg bij de liedjes en wilde later maar één ding, naar de bioscoop met de auto. Dat Danny er alles aan deed om Sandy voor zich terug te winnen zette voor mij de verwachting dat als een man echt van je hield hij alles voor je zou doen, zelfs zijn mooie leren jack wisselen voor een sportjasje. Helaas, zo werkt het blijkbaar toch niet. Uiteindelijk blijf je van binnen toch altijd jezelf.

In 2007 keek ik P.S. I Love You. Ik kan me niet voorstellen dat er überhaupt iemand is die het daar droog bij heeft gehouden. Ultieme liefde ook na de dood. Draag mij maar weg. Deze film heb ik ondertussen zo vaak gekeken net als eigenlijk alle bovengenoemde films dat ik hem kan dromen en steeds als hij op tv langskomt kijk ik hem weer en in een zwak moment zoek ik hem op op Netflix. Ik ben zwak. Nee, ik ben jaloers. Ik wil dat ook. 

Romantiek

Ik wil dat iemand het niet vanzelfsprekend vind. Ik wil meer. Ik wil romantiek, ik wil maanlicht en lichtjes in de nacht. Ik wil het gevoel hebben dat er meer is dan de dagelijkse sleur. Ik wil dat als ik later dement in een verzorgingstehuis zit dat hij me voorleest uit ons liefdesverhaal (The Notebook) dat we samen oud worden. Ik wil het totale plaatje.

En ik weet ook dat het niet iedere dag zo kan zijn, er is ook nog zoiets als het dagelijks leven. Werk, kinderen, rekeningen, boodschappen en alles wat daarbij hoort. Bij mij zorgt het dagelijks leven ook dat ik niet altijd even attent ben. Je neemt elkaar vaak als vanzelfsprekend en denkt vaak achteraf had ik dat niet anders moeten doen. 

En toch twijfel ook ik aan het beeld dat ik heb, waarom meet ik alles af aan de films waarbij de vrouw afhankelijk is van een man voor haar eigen geluk. Waarom wil ik niet gelijk staan aan films waarin vrouwen de controle in handen nemen. Er zijn genoeg films te noemen waarin een sterke vrouwelijke hoofdrol zit: Erin Brockovich, Mona Lisa Smile, Gone Girl en de uber vrouwenpower film The First Wives Club. En toch, bij 80% van die films, aan het eind belanden ze toch in de armen van een man of worden ze afgespiegeld als wraakzuchtige dames.

Mijn (misschien wel ons) beeld wordt bepaald door schrijvers, regisseurs en critici. Misschien is het tijd dat ik de regie over mijn eigen film ga nemen en de volgende hoofdstukken ga wijden aan zelfstandigheid, kracht en liefde voor mijzelf.