Vroeger sportte ik graag. Zoals ik jullie al eerder verteld heb, heeft mijn moeder een eigen dansschool (Balletstudio K’dans). Ik heb daar, vanaf dat ik anderhalf jaar oud was, met héél veel plezier gedanst.

527598_432598340108403_887404773_n

Toen ik 14 jaar was kreeg ik de ziekte Posttraumatische Dystrofie in mijn linker been. Dit hield in, dat ik 2 jaar niet heb kunnen lopen en héél veel pijn had. Toen een bepaald punt bereikt was, was het zó erg, dat de dokters tot mijn linker knie wilden gaan amputeren.  Gelukkig is het niet zo ver gekomen! Maar jullie begrijpen, dat ik in mijn “ziektecarrière” véél en lang heb moeten revalideren..

Ik heb meerdere keren opnieuw moeten leren lopen, energie opbouwen, wandelen uitbreiden, huishouden oppakken, en nog veel meer… Geloof mij: revalideren is geen eitje! Tóch krijg ik vaak het idee, dat mensen er wel zo over denken. Want: het is toch zó makkelijk om even naar de supermarkt te lopen!? Als jouw huis schoongemaakt moet worden, dan maak jij dat huis toch schoon!? Jij moet toch eten, dus moet jij toch koken!? Bij een ziekte, ongeval of depressie is het ook niet allemaal zo makkelijk als het lijkt. Ik ben bijvoorbeeld heel vaak moe en moet daarom tussendoor even uitrusten.

Vorige week schreef ik in de blog “Angst”, dat ik niet meer mocht afvallen. De dag nadat ik de blog geschreven had, kwam ik er achter dat ik 3 kilo was afgevallen. In plaats van weer in het ziekenhuis opnemen, is er weer een sonde geplaatst. Het bleek dat ik gedurende drie weken maar 1000 calorieën per dag binnen gekregen had, terwijl 2000 calorieën normaal is voor vrouwen/ per dag. Dit betekent, dat mijn spieren af gaan breken. Nu heb ik sowieso de afgelopen twee jaar vijf maal sondevoeding gekregen. Dit betekent ook nog eens, dat mijn lichaam het niet gemakkelijk gehad heeft. Helaas betekent weinig eten ook weinig energie.

Esli schreef gisteren al in zijn gastblog, dat hij altijd met veel plezier met sporten bezig is. Sinds vorige week is hij mij gaan pushen om oefeningen te doen. Een poos geleden gingen Denise en ik al zwemmen in een verwarmd zwembad bij een fysio praktijk in Zoetermeer.  Door omstandigheden echter, is dat een beetje afgezwakt.Vorige week donderdag was het super lekker weer en wilde Esli met mij gaan trainen. Hij kan erg streng zijn, als het moet, en dat is bij mij ook wel nodig. Hij stond met een vingertje naar mij te wijzen dat ik klaar moest staan in mijn yoga pants en dat ik geen “Ja maar” mocht zeggen. Hier moest ik natuurlijk hard om lachen.

Daar gingen we dan naar buiten, samen met Pluis, waar meneer mij de bootcamp ging geven. En daar gingen mijn gedachten weer: ”Hallo Es, alle buren kunnen me zien, en wat dacht je van de mensen bij de Randstadrail?”, “mensen gaan me zo uitlachen”. Wat voor mij heel zwaar is, is voor een ander nog niet eens een warming-up! Zoals ik jullie al vertelde, danste ik op een geven moment 7 tot 10 uur per week, en nóg trok ik dit allemaal gemakkelijk. Maar nu kan ik, naar mijn gevoel, helemaal niks meer!

798241_528348837200019_548365646_o

Naast ons appartementencomplex is een viaduct waar de Randstadrail onderdoor gaat. Wij zijn naar de trap gelopen. Ik moest meerdere keren het rolstoelpad omhoog lopen en de trap naar beneden. Pluis kwam elke keer gezellig met mij mee om mij te ondersteunen. Als ik dan beneden kwam, kreeg ik lichte handgewichtjes en moest ik daar meerdere oefeningen mee doen. En zo zijn we een kwartier bezig geweest met wat pauzes van een minuut. Voor mij was dit zo zwaar, dat ik de volgende dag doodop was.

Gister ben ik voor het eerst sinds een paar maanden weer gaan zwemmen met Esli. Wij waren samen met nog twee oudere mensen van 65+. Het zwembad is een klein bad met 4 banen. Na een half baantje was ik buiten adem en al moe. Ik schaamde me rot. Want ik ben 23 jaar, en ik kan nog geen 5 meter zwemmen! Het voelt als falen, terwijl ik verder ben dan gisteren. Dit komt omdat ik een gigantische “drive” heb. Ik wil altijd 1000 procent geven in plaats van 100 procent en dan ben ik vaak de volgende dag helemaal kapot, wat natuurlijk niet goed is. Maar aan de andere kant weet ik, dat ik de volgende keer, of de keer erna, een heel baantje zwemmen.

Volgende keer zal ik minder moe zijn! Ik zal vechten, zodat ik dadelijk, op Curaçao, kan snorkelen en zwemmen!

 

WINNERS NEVER QUIT, QUITTERS NEVER WIN.

xoxo

Stéphanie