Het leven heeft me weer even doen stilstaan bij een aantal dingen. We denken als mens alles onder controle te hebben en structuur te voelen in onze dagen maar o wat een illusie! Want plots sta je weer een keer aan het ziekenhuisbed van een dierbare… En ga je mee in de flow van het moment. Wat moet je anders?
Vakwerk
Ziek zijn is een vak apart, dat is me na al die jaren echt wel duidelijk. Een zieke bijstaan is dat ook. Beiden bieden hun eigen uitdagingen. Vervelen zal je je nooit, wees gerust. De emoties die erbij komen kijken zijn anders en soms toch dezelfde.
Leerschool
Ziek zijn moet je leren. Leren je dagen toch goed in te vullen, ondanks alle belemmeringen. Stilaan leer je dansen met je grenzen, ze te overschrijden maar dan ook weer niet te ver om niet volledig in het rood te gaan. Leren dat jouw pijn en belemmeringen een megagrote impact hebben op je omgeving en vooral: daar dan niet vervolgens aan onderdoor gaan. Erop vertrouwen dat de ander die emoties en stress aankan. Dat die jou nog net zo leuk vindt, ook al moet je voor alles hulp vragen, ook al kan je niet mee naar dat feestje.
En dan nu: rollen omgedraaid!
Een zieke steunen en heel graag zien is evengoed iets dat je moet leren. Ook hier is het koorddansen op je grenzen. Alles zou je geven om de ander te helpen, net zoals je als zieke alles zou geven om de ander geen verdriet te doen. Maar dat kan nu eenmaal niet en dus net als een zieke moet ja ook als naaste leren loslaten. Vertrouwen op de dingen en het leven, we hebben het toch niet in de hand. Het gewone leven loopt intussen trouwens ook verder. Wat je niet moet doen: Jezelf helemaal weggeven en samen met de zieke ten onder gaan, want daar heeft niemand wat aan.
Karakterfout 🙂
Dit ligt volledig in lijn met mijn karakter. Met de jaren ken ik dat wel van mezelf. Dus: ik leef mee en moet tegelijkertijd een zekere afstand nemen van de gevoelens en pijn van de ander. Ik voel ze als ik niet oplet zo hard dat ze me kunnen vloeren. Eigenlijk net zoals ik dat als zieke ervaar als ik me weer schuldig en de zeur voel tegenover mijn omgeving (die dat meestal niet eens vinden, maar soit). Door de jaren heen leerde ik met die gevoeligheid beter en beter omgaan. Niemand wordt er blijer van als ik ook nog eens in het ziekenhuis eindig, toch?
Ingewikkeld hoor!
Met de jaren is mijn eigen lichaam er niet echt sterker op geworden. Understatement van het jaar haha. Dus vind ik het toch wel een uitdaging om er te zijn voor wie mijn steun nu extra kan gebruiken en tegelijkertijd gas terug te nemen en bv niet elke dag op bezoek te gaan nu de emergency weer voorbij is en alles stabiliseert en naar omstandigheden goed lijkt af te lopen voor de ander. Ik vind het soms moeilijk dat je ziekte je anders maakt dan wie je eigenlijk bent. Door diezelfde grenzen. Dus ga je nooit ’s avonds op bezoek, probeer je je dagelijkse to do’s intussen ook zo goed mogelijk te blijven afvinken, en slaap in te halen waar kan en vergeet je intussen een verjaardag of weet ik wat. Lesje voor de perfectionist in mezelf.
Eind goed al goed?
En terwijl ik dit typ, krijg ik net goed nieuws: onze geliefde patiënt mag vanmiddag naar huis toe! Byebye ziekenhuis! Voor even dan toch.
