Ik denk dat iedereen er wel eens last van heeft of heeft gehad, slapeloze nachten. Dit is hoe die van mij eraan toe gaan;
Lig wakker in mijn bed
Ik ben altijd al een slechte slaper geweest, als baby al. Al kan ik prima overdag een dutje doen, het duurt vaak wel een halfuur voordat ik dan in slaap te val, maar in ieder geval slaap ik dan tenminste. Maar ‘s nachts, wat een ramp. Of ik nou vroeg of laat op bed ga, of ik nou zó ontzettend moe ben of niet, zodra ik lig is het.. nope.
Soms lig ik wakker van teveel pijn en daardoor niet comfortabel kunnen liggen. Pijn lijden kost energie en daarom zijn mensen met fibromyalgie vaak erg vermoeid. Maar wat ook bij fibromyalgie hoort is slecht kunnen slapen. Het is niet alleen dat je dan geen nachtrust hebt gehad om te herstellen, wat bij mensen met fibro sowieso al nauwelijks gebeurd (herstellen), maar ik voel me ook gewoon veel slechter de volgende dag. Overreden door een vrachtwagen, bont en blauw, in vuur en vlam. Oftewel veel meer pijn de volgende dag, wat dus ook meer energie kost en je vermoeider maakt terwijl je al zo slecht heb geslapen. Om vervolgens de volgende nacht weer wakker te liggen, door die pijn. Een vicieuze cirkel van slapeloze nachten.
Mijn hoofd vol met gedachten
Heel soms lig ik wakker omdat ik aan het piekeren ben, een reden die je vaak hoort als mensen het hebben over slecht kunnen slapen. Maar meestal is dat het niet bij mij. Meestal is het omdat mijn hoofd begint te tollen. Misschien komt het door de stilte om me heen, of gewoon door de sfeer van de nacht, ik weet het niet. Er ontstaat een tornado, in mijn hoofd, van allerlei gedachten, dingen, herinneringen, etc, het raast. Het raast te snel om er echt iets van te lezen, te voelen, te denken. Het voelt vermoeiend en vol en verwarrend. En toch stopt het niet, het raast en raast maar door. Was het maar en trein, dan kon ik op de stopknop drukken, maar hoe stop je een tornado?
De tijd tikt langzaam door
Gister heb ik maar 4 uurtjes geslapen en dat is in totaal, inclusief dutje dus. Dan zou je toch denken dat ik vandaag wel moe genoeg zou zijn om in slaap te vallen, maar niks is minder waar. Ik lig al 6 uren te dagdromen in plaats van te nachtdromen. Zo geluidloos mogelijk stap ik het bed uit, want na zoveel uren wakker liggen heb ik wel weer zo’n ontzettende honger gekregen dat ik onderhand dáár niet van kan slapen.
Vaak is het wel even goed om uit bed te stappen en om het even opnieuw te proberen, een frisse start. Ik eet wat, ik drink wat, ik ga naar de wc en kijk zuchtend in de spiegel. Nog even kijk ik naar buiten, naar de sterren en de maan. Wat zijn ze toch mooi. En ik vraag me af hoeveel mensen er nu ook wakker en naar de maan aan het kijken zijn.
Slapeloze nachten
Poging 386. De chronische knoop in mijn schouder is weer lekker aanwezig, mijn onderrug is killing en een zenuw in mijn hand zit hem helemaal te spacen. Zucht. Opeens denk ik aan een gesprek van acht jaar geleden en o’ja dat is inderdaad iets wat ik heb gedaan drie jaar terug. En voordat ik het doorheb ben ik een hele speech in mijn hoofd aan het geven, a la president stijl, op een podium, achter een lessenaar, met microfoon en een miljoenen publiek, over waarom katten beter zijn dan honden.
Na het debat gewonnen te hebben, want hoe kan het ook anders, val ik dan eindelijk in slaap..
Slechts 3 uurtjes later..
Mama?! Mama?!
