Het is te erg voor woorden. Vertelde ik in mijn laatste blog al over een nieuwe diagnose bij op de hoop diagnoses, namelijk mijn huidhonger, dan vrees ik dat ik er weer eentje bij heb opgescharreld. Benieuwd ook of dit een blijvertje wordt of niet.
Het zit zo. Voor wie het nog niet had opgemerkt: we beleven op zijn minst gezegd rare tijden. Corona, weet je wel. Allerlei maatregelen vliegen ons om de oren, worden bijgestuurd of tegengesproken en goed bedoelde ingrepen leveren net nieuwe Bijkomende Problemen op.
Problemen, problemen!
Wat wil het geval? Ik zit nu dus met zo’n Bijkomend Probleem. De hele discussie over mondmaskers, het tekort ervan, verplichten, slechte productie enz, moet je maar ergens anders nalezen. Het dragen ervan is zo een beetje verplicht maar ook weer niet, enfin, heel duidelijk allemaal. Wat wel duidelijk is: Ik heb er alvast geen in mijn bezit, zo’n mondmasker.
Neuzeneuze
Wat ik daarentegen wél bezit is mijn overactieve neus. Dat is een van die bizarre symptomen die mij al eeuwen vergezellen en waar ik zelf soms gek van word. Er wordt namelijk nogal wat afgesnoten op een dag. Soms meer dan anders door allergie of verkoudheid, dat wel. Maar ook op normale dagen lekt het ongegeneerd en met volle teugen. Lastig, vermoeiend ook. Maar niet levensbedreigend.
Misdadig
Tot nu dan. Aan je gezicht zitten, niezen, hoesten, snuiten: het zijn nieuwe misdaden geworden. Dus move over “Vliegschaamte”, enter mijn “Snuitschaamte”. Ik hoop hiermee geen aanstoker te zijn en dat anderen hiervan gespaard blijven. Want het is weer een bijkomende zware last om dragen in het leven, die Snuitschaamte.
Nachtmerries
Nu woon ik gelukkig alleen waar ik me dus ook geïsoleerd en wel te buiten kan gaan aan hele snuitconcerten en zakdoekfestijnen zonder iemand overlast te bezorgen. Naar buiten gaan gebeurt sowieso amper maar soms moet het even, naar de apotheek bijvoorbeeld. En hoe moet het dan met mij? Wakker lig ik ervan! Hele drama’s spelen zich voor mijn ogen af in mijn dromen.
Hoe dan?
Moet je handschoenen aandoen en telkens als je moet snuiten andere handschoenen aandoen? En hoe moet dat dan met dat mondmasker? Alles laten lopen en het masker keurig ophouden terwijl het snot langzaam je hals in sijpelt? Dus doen alsof je neus bloedt, als het ware. Of mondmasker op en af om te snuiten maar dan wel in overtreding zijn en corona verspreiden want je moet dat de hele tijd ophouden en dus verplicht weer een ander masker opzetten met het nieuwe paar handschoenen die je intussen dus aangetrokken hebt?
Mijn plannetje
Ik heb de oplossing gevonden. Denk ik. Dus. Ik neem aan de rechterschouder een tas voor de te kopen medicijnen en gevuld met verse handschoenen die overal uitverkocht zijn (minstens 20 paar voor die korte afstand naar de apotheek) en dito mondmaskers die niet te verkrijgen zijn. En zakdoeken. Die ook. En dan aan de linkerschouder draag de tas die ik bevorder tot vuilbak waarin ik alle besnotterde troep in gooi. En vooral mijn hoofd erbij houden om links en rechts uit elkaar te houden. Heel belangrijk, dat laatste.
Vermoeiend!
Vermoeiend allemaal. Alsof we dat nog niet waren, vermoeid. Kom je thuis dan ben je nog niet klaar. Dan volgt het hele ritueel van reiniging en van verdelging van de linkse tas. Al weet ik nog niet hoe dat moet: de instructies hierover ontbreken nog. Waar ik dan weer nieuwe stress ervaar bovenop mijn Snuitschaamte.
Hipster
Je leest het: ik heb het moeilijk. Maar tegelijkertijd heb ik ook wel het gevoel helemaal on trend te zijn, met die nieuwe diagnose.
Vliegschaamte. Pfffft. Het zou wat! Dat is zoooo 2019! Watjes!
