Ik ben niet sportief aangelegd, het zit er gewoon niet in. Ik doe niet graag aan sport, ik kijk niet graag naar sport en bij gezelschapspelletjes speel ik ook niet graag sportief. Ik moet namelijk winnen anders kan het bord met pionnen wel eens op de grond vliegen. Anti sportief gedrag, heel mijn leven al…
Endorfine! Endor… watte?
Al sinds mijn jeugd heb ik alle sporten mogen beoefenen. Sporten werd gestimuleerd van thuis dus daar is het ook niet misgegaan. Voetbal, handbal, volleybal, tennis, atletiek, turnen, uiteindelijk klassiek ballet omdat ik dacht dat het daar iets minder heftig aan toe ging, maar sport is gewoon niet mijn ding. Hoewel ik golfen wel leuk vind, althans de uitdaging tegen mezelf en op mijn tempo. Lekker buiten MAAR alleen bij nul procent regenkans. Buiten bewegen want sporthallen mijd ik, de geur daarbinnen vergelijk ik met pas gekookte spruitjes. Sinds de aanschaf van mijn elektrische fiets gaat het vrijwillig bewegen al wat beter. Ik zie sommige mensen verbaasd omkijken als ik voorbij kom: “Was dat nu Ankie op de fiets hoor ik ze denken?” Ik wandel uiteraard een uur met de hond per dag dat is mijn geheim dat ik nog niet helemaal ben vastgeroest! Ik mis gewoon dat stofje dat vrij komt na het sporten, de endorfine heb ik geloof ik alleen na een goede fles wijn, dan ben ik gelukkig en voldaan!
Parijs
Nu mijn lichaam na jaren ziekte het conditioneel af laat weten en de pijn erger wordt in mijn rug en spieren ben ik in een revalidatiekliniek terecht gekomen. Zo een kliniek met boordevol apparaten waarvan een menig achterdeurkamertje van Fifty Shades ik beter doe begrijpen dan sommige toestellen. Een enthousiaste fysiotherapeut maakt het er ook niet beter op. “We gaan lekker naar Parijs!” riep hij op een ochtend waarop ik hem eens aankeek en dacht “Ach waarom met jou ook niet?” Bleek dat op die vervloekte super hippe hometrainer een fietsprogramma stond met beeld van hartje Parijs waardoor je visueel erdoor heen fietste. Ik zag de makarons en de vin de blanc zo aan mijn neus voorbij gaan.
Revalidatie
Revalidatie, het is hard werken, nu moet ik in de gelederen, voel ik spieren waarvan ik het bestaan niet eens wist, maar alles wel voor een goed doel, doelen stellen, beter en sterker worden en superrrrrstrak niet te vergeten! Een basis leggen voor de rest van mijn toekomst waarop ik daarop verder kan met een “fit” lichaam om die Champs-Élysées helemaal leeg te kopen, shop till you drop is ook topsport!
