Hulp vragen? Mij niet gezien. Pijn? Lachen en weer doorgaan. Grenzen? Even slikken en er keihard voorbij. Ik had geen steun nodig. Ik kon alles zelf wel. Even uithuilen bij m’n ouders en alles kwam wel weer goed.
Als ik terugdenk, denk ik dat dit door vroeger komt. Ik zat een poosje op turnen en moest tijdens de lessen een polsbandage om. Dit hielp mij om enigszins de oefeningen te kunnen doen (ik was alles behalve een turntalent), maar ik werd er enorm mee gepest. Ik was anders en dat werd toen door een paar meiden niet geaccepteerd. Gelukkig begonnen mijn smoesjes al snel op te vallen bij mijn ouders. Ik had namelijk altijd buikpijn als ik naar turnen moest, en ik mocht er dan ook al snel mee stoppen.
Ik was de jaren erna natuurlijk niet helemaal van steen en liet het echt wel merken als ik pijn had. Alleen dan op mijn voorwaarden en bij de mensen waarvan ik wist dat zij mij altijd zouden accepteren. Ik wilde beoordeeld worden op wie ik ben en niet meer op het feit dat ik ‘anders’ ben.
Steun
Nu zie ik pas in hoe belangrijk het is om hier open over te zijn en in alles wat je doet gesteund te worden. Iemand die op de rem trapt als je jezelf weer keihard voorbij gaat. En iemand, behalve mijn ouders, die me vastpakt en alle pijn laat vergeten. Ik had dit niet eerder meegemaakt en niet eerder de behoefte gehad om al mijn gevoelens met een partner te delen. Ik wist dus helemaal niet wat ik had gemist.. Tot ik mijn vriend tegenkwam.
Achteraf gezien is dit het moment geweest dat mijn masker af ging en en ik voor het eerst echt iemand toe liet. Niet alleen in mijn leven, maar ook in wat ik voel en denk. Jeetje, wat klinkt dit zweverig haha. Ik hoef me niet anders voor te doen, want daar is hij helemaal niet in geïnteresseerd. Hij wil de echte Kelly en alles wat daar bij hoort. Dus de leuke, maar ook de minder leuke dingen. De laatste tijd merk ik steeds vaker dat mijn masker thuisblijft. Er is geen verschil meer tussen de Kelly die mijn familie, vrienden en vriend zien en de Kelly die gaat werken of naar evenementen gaat.
Door steun grenzen aan geven
Voorheen hadden mijn chronische ziekte en ik een intense haat- liefde verhouding. Soms zelfs een stiekeme relatie. Zodra het even niet uitkwam, schoof ik mijn chronische ziekte aan de kant of verstopte ik hem. Natuurlijk kwam hij altijd terug om me in vuur en vlam te zetten. Helaas niet op een goede manier.
De laatste weken neem ik mijn beperking altijd met mij mee. Waar ik ga, daar is hij. Het tonen van mijn zwakte was iets waar ik altijd van gruwelde. Toch begint dit mij steeds meer op te leveren. Ik heb niet alleen minder pijn, maar merk ook dat het tonen van mijn zwakte mij sterk maakt. Helaas moet ik nog wel leren om dit altijd consistent aan te blijven geven. De laatste keer dat ik dit niet deed heeft mij een subluxatie van twee ribben opgeleverd. Als dat geen mooie motivatie is, weet ik het ook niet meer!
Mooi omschreven, Kelly! Moet wel zeggen dat ik me ook in bepaalde dingen erg herken. Vooral je eigen grenzen voorbij gaan en een masker op hebben. Maar afgelopen woensdag eens iets gedaan wat ik enorm dapper van mezelf vond, ik heb mijn werk opgezegd. Had enorm veel tegenstrijdige gevoelens over het werk en hield mezelf voor de gek door te denken: ‘het wordt vast wel beter en leuker na verloop van tijd’, maar was gewoon niet het geval. Daarom de knoop doorgehakt en er viel meteen een enorme last van mijn schouders. Door twee weken ziek thuis te zijn geweest heeft het me de ogen geopend dat werk niet iets is om je over te moeten stressen en met tegenzin heen te gaan, dat maakt je, in mijn geval helemaal, alleen maar zieker. En ook de mensen om me heen zijn trots, want dit is een kant van me die ze nog niet kenden. Ik hoop ook zo in de toekomst mijn grenzen aan te kunnen geven en moet me vooral bedenken; dit is mijn leven, en als je niet gelukkig bent moet je iets veranderen.
Hoi Nathalie, wat een fijn bericht om te lezen. Super goed dat je je grenzen aan hebt gegeven en voor jezelf hebt gekozen. Werk is inderdaad niet iets om over te stressen, alhoewel ik dat zelf helaas ook nog veel te vaak doe. Nog een verbeterpuntje voor mezelf haha. Ik weet zeker dat het je gaat lukken om in de toekomst je grenzen aan te geven, de eerste stap heb je alvast gezet!