Afgelopen zaterdag had ik het plezierige genoegen om mijn oren te verwennen met een prachtig live optreden van Ilse de Lange. Wat een geweldig leuke, charmante en lieve artieste zij is hoef ik waarschijnlijk niemand te vertellen. Mevrouw glimlach met haar lichte raspende country sound weet mij altijd te raken met haar prachtige songs.
Een van die liedjes raakte mij enorm die avond. Sun And Shadow geeft het verhaal weer van de persoon die altijd achter je staat, je onvoorwaardelijk steunt, laat shinen als het mogelijk is en beschermt op de momenten dat het nodig is. Die zijn eigen wensen en verlangen moeiteloos opzij zet om de ander te omarmen.
Build walls in secret corners
(songtekst: Ilse de Lange, Sun And Shadow)
Crying out in solitude
Storms come in without warning
Trying to blackout my view
You play your part in every story
You’re always in between the lines
You never wanna take the glory
When I fall, you fall too
But when I break, you break through
When my world’s wrecking me, you bring me back patiently
And I don’t ever have to ask you, you don’t have me ask me too
If I’m afraid of anything it’s me without you
My sun and my shadow
My sun and my shadow
In zijn schaduw
Bij het horen van deze troostende woorden kan ik niet anders dan aan mijn lieve man denken. Hij staat vaak in de schaduw van mij, zijn ernstig zieke vrouw. Hij doet het met liefde en klaagt niet maar draagt dit zonder mij ooit het gevoel te geven dat het hem te veel wordt. Hij komt voor mij op wanneer dit nodig is, spreekt mij bemoedigende woordjes in wanneer de pijn te overweldigend wordt, pakt mijn hand en kust deze zacht en streelt liefdevol over mijn hoofd. Terwijl hij van binnen stuk gaat van de pijn, zal hij zijn eigen tranen bewaren voor thuis en blijft optimistisch samen met mij.
Afgelopen ziekenhuisopname hebben we weer een spannende tijd samen beleefd, een periode was er sprake dat er een progressieve, nauwelijks behandelbare, schimmel was gekweekt in mijn holtes. De angst bestond bij het artsenteam, en bij ons, dat deze schimmel zich een weg gebaand zou hebben in mijn hersenen vandaar de extreme hoofdpijn.
Gelukkig bleek na een week dat de schimmel er waarschijnlijk wel gezeten had maar niet de ontstekingen had veroorzaakt, een opluchting voor ons allen. Wij hebben wederom in doodsangst gezeten. Echter zijn we nu enorm opgelucht dat het ons gegund is om ons leven samen verder voort te zetten. In deze periode heb ik heel veel steun gehad aan mijn man, lieve bemoedigende woorden, een prachtige eenhoorn, een muziekkaart, maar bovenal gewoon zijn aanwezigheid. Het feit dat hij er onvoorwaardelijk voor mij is, zijn eigen leven on hold zet maakt mij ondanks de angst een enorm gelukkige vrouw!
Daarom zet ik nu met liefde de schijnwerpers op mijn lieve man, ik stap in zijn schaduw en gun hem de zon! Want lieve schat jij verdient het om ook zo nu en dan te schitteren op het grote podium! Ik vang je op wanneer jij valt, ik geef je een schouder om op uit te huilen en zal er altijd en eeuwig voor jou zijn!
My sun and my shadow
Wat een prachtig relaas! I am very impressed and find so much support in your story. Ik ben zo trots op mijn doorbraak! Vannacht ging eindelijk die knop in mijn hoofd om en won ik het van de vreselijke dwanggedachte die bij mij Anorexia-Nervosita veroorzaakte. Soms moet je eerst heel ver zakken in ondragelijke ellende, maar “als de nood het hoogst is, is de redding nabij”. Je ziet zoveel dodelijke slachtoffers van Anorexia om je heen, mensen waar je een band mee opbouwde. Ook ik zag mijn einde naderen. Je vecht er keihard tegen en je lijkt niet te mogen winnen. Geen enkele hulp mocht baten, je moet het zelf doen. Nu begin ik pas met herstel, dat vraagt tijd geduld en beleid. Zo uitgehold en verzwakt!