Je bent 21 jaar oud, maar voelt je als een vrouwtje van minimaal 80 jaar oud. Een vreselijke situatie waar ik inmiddels al behoorlijk wat jaren in zit. Maar ben ik ziek genoeg om bepaalde privileges te kunnen krijgen?

Enkele jaren geleden ging ik met het openbaar vervoer naar school in Zwolle, zo’n 45 minuten reizen. Elke pijn-patiënt zal snappen dat dit erg veel is, vooral omdat de dag nog maar net begonnen is. In het drukke openbaar vervoer kom je alle leeftijden tegen, wat ervoor zorgt dat de stoelen binnen no-time bezet zijn… En dan? 

Stel je de vraag, of doe je het niet?

Mijn chronische ziekte is niet zichtbaar, wat in dit soort momenten helaas een grote obstakel veroorzaakt. Alle stoelen zijn bezet, je merkt dat het niet goed met je gaat en eigenlijk moet je gaan zitten. Je kijkt om je heen, ziet studenten, iedereen wil natuurlijk zitten om nog een paar minuten slaap te pakken na een avond stappen. Ik niet, ik wil zitten om überhaupt op de locatie aan te kunnen komen, maar wie zal mij geloven? 

Regelmatig kreeg ik de zin: “Ach meisje, jij bent veel te jong om ziek te zijn!” naar mijn hoofd geslingerd. Maar geachte meneer of mevrouw, wat zorgt ervoor dat u weet of er wat mis is met mij? Miste ik een been, had ik een kaal hoofd door chemotherapie of liep ik slecht, dan was u waarschijnlijk wel opgestaan. Ergens kan je het deze mensen niet kwalijk nemen dat ze het niet zien, want dat is ook het geval. Het gene wat mij kwetst is het feit dat ze een discussie al dan niet ruzie met je aan gaan. 

Dankjewel NS

Sinds een tijdje heeft NS iets geniaals bedacht. In elke trein waren er altijd al stoelen beschikbaar voor oudere mensen of zwangere vrouwen, maar er is nu een categorie toegevoegd: mensen met een beperking. Dit is natuurlijk al een hele verbetering, maar er het wordt alleen maar beter. Er staat namelijk onder dat je op moet letten en dat niet elke beperking zichtbaar is. NS snapt het dus. Er zijn in Nederland 8,8 miljoen mensen met minimaal één chronische ziekte, zichtbaar of niet, het is er. 

Wat ook een goede oplossing zou zijn, is dat behandelaren een pasje kunnen geven aan chronisch zieken. Beetje zoals een dyslexie-pas voor tijdens de examens op school. Zo kunnen wij als patiënten met dit pasje aan onze medereizigers laten zien dat wij wel degelijk recht hebben op die stoel. Maar ik vrees dat dat er toch niet gaat komen….

Alstublieft

Geachte medereiziger, mag ik dan één verzoek doen? Voor ons, als patiënten, is het een grote drempel om te vragen of wij op uw stoel mogen zitten. Op het moment dat wij dit vragen, gaan hier al behoorlijk wat baal minuten aan vooraf. Zou u daarom de volgende keer als iemand aan u vraagt of hij/zij op uw stoel mag zitten, dit toestaan zonder ruzie te zoeken? (Tenzij u er natuurlijk zelf een goede reden voor heeft) Bedenk u dat deze situatie u ook kan overkomen, dat je plots ziek bent en de wereld onder je voeten verdwijnt. Dan zou u hetzelfde willen. Help ons, onze dag een klein stukje minder erg te maken. Dank u wel.