Terugblik

Soms zijn er momenten dat je liever even terugkijkt in plaats van vooruit. Niet omdat vooruit kijken je bang maakt, maar omdat terugkijken veel mooie herinneringen of mijlpalen met zich meebrengt. Nu het begin oktober is heb ik zo’n moment. Wat was september een heftige, maar vooral mooie maand voor mij. Tijd voor een terugblik!

Laat ik bij het begin beginnen! De afgelopen tien jaar ben ik door artsen weinig begrepen en werd mijn pijn niet erkend. Natuurlijk ga je dan aan alles twijfelen, vooral als de pijn steeds erger wordt en je je lichaam steeds verder voelt aftakelen. Toen ik het een keer in de whatsapp groep van JustLive over mijn pijn had, raadde Amanda mij aan om met Bugnet-therapie te beginnen. Hier vertelde ik mijn moeder over en daarna vergat ik het eigenlijk weer een beetje. Uiteindelijk heeft mijn moeder de stoute schoenen aangetrokken en een afspraak voor mij gemaakt. Begin september had ik dan ook mijn eerste afspraak in Wassenaar.

Wat ben ik Amanda en mijn moeder dankbaar. Al vanaf het eerste moment dat ik de behandelruimte instapte, voelde ik mij ontzettend op mijn gemak. Al mijn pijnklachten konden verklaard worden en ik heb mij nog nooit zo begrepen gevoeld. Ik merk nu, na twee afspraken, dat de therapie heel zwaar is. Ik moet er veel dingen voor laten (op mijn buik slapen is verboden en ook sporten is even een no-go), ik moet constant op mijn houding letten en ook het doen van de oefeningen vraagt een hoop energie, motivatie en wilskracht. Toch ben ik nog nooit zo gedreven geweest en denk ik echt dat dit mij kan helpen aan een toekomst zonder deze extreme pijnen. Zodra ik de oefeningen van de Bugnet-therapie onder de knie heb, begin ik bij Reade aan een revalidatietraject. Een nieuwe Kelly is dus in de maak! Hopelijk klopt het bouwpakket nu wel, haha.

Een tweede mijlpaal in september was mijn diploma uitreiking. Na vier jaar knokken mocht ik eindelijk mijn papiertje in ontvangst nemen. Ik ben zelden zo trots geweest! Ik heb al mijn vakken redelijk makkelijk gehaald, maar mijn scriptie was echt even een dingetje. Gelukkig ben ik ondanks alle tegenslagen toch doorgegaan en heeft mijn vriend mij door elke zenuwinzinking heen geloodst.

Op naar de laatste mijlpaal. Al weet ik nog niet zo goed wat ik hier zelf van moet vinden. In een van mijn vorige blogs schreef ik dat mijn ziekte binnenkort iets zichtbaarder wordt. Ik heb even moeten wachten op een verwijsbriefje, maar mijn silversplints zitten er nu toch echt aan te komen. Afgelopen dinsdag heb ik mijn ringen aan laten meten en ik kan ze over drie weken ophalen. Ik mocht tussen twee ringen kiezen, en heb uiteindelijk voor een spiraalring gekozen. Ze houden mijn duim goed in bedwang en daarbij zagen ze er ook nog het mooist uit. Als ik dan al van die rare ringen moet dragen kunnen ze er maar beter goed uitzien.