Tien weken. Tien weken werden het uiteindelijk. Weggeplukt uit mijn leven. Ondergedompeld in een intense periode van aansterken, ontstressen, bijleren en hard werken. Tien weken was mijn biotoop een ziekenhuisbed in een tweepersoonskamer. Ik woonde aan het raam met prachtig zicht op het overweldigende groen van het Middelheimpark ernaast. Dat prachtige zicht gaf me rust, toonde me het vorderen van de seizoenen, deed me smelten van de hitte op zonnige dagen.
Dertien mensen. Dertien kamergenoten werden het in die periode. Variërend van 25 jaar tot 86 jaar. Van heel rustig tot keigezellig tot hyperdruk, van onbeleefd en ronduit vuil tot gezellig ladies night houden met een melig filmpje, van samen eten tot strootjes trekken voor het toilet. Leuke mensen ontmoet, met elk hun verhaal en hun eigen zoektocht naar beterschap. Er is veel verdriet, inderdaad, maar ook veel schoonheid achter dat verdriet…
Een heel team lieve verpleegsters en verplegers hield ons gezelschap al die tijd. Stilaan leerde ik hen een beetje beter kennen en zo voelde ik me ook wat thuis. Mijn eigen thuisje had ik dan weer mee in de vorm van mijn fuchsia plaid, heel veel wenskaarten, wat plantjes en bloemen, een mooie theemok en lekkere soorten thee. Zonder dat huiselijke had ik me verloren gevoeld, ik heb dat echt nodig gehad om het zware traject volop aan te gaan.
Wat heb ik een fijne interniste leren kennen en wat een prachtige diëtiste. Elke week, tien weken lang, kwam ze twee keer langs om met mij te werken aan een schema dat een compromis vormt tussen nodig om te functioneren en wat haalbaar is voor mij. Het duurde even voordat we erachter waren wat ik nu precies nodig had om in gewicht aan te komen. Zo kreeg ik uiteindelijk hetzelfde aantal calorieën als een man van 1,91 meter even verderop in de gang. Wat gek he. Eerst via TPN, dan via sonde, samen met gewone voeding.
Ik kreeg na herhaaldelijk erom vragen ook een psychologe aan mijn bed. Samen werkten we rond het eten, want met een diëtiste alleen voelde ik me nog niet voldoende gesterkt in mijn zelfvertrouwen. Dat was ik compleet verloren in de zeven helse maanden voorafgaand aan mijn opname. Al die tijd ben ik zo lang in het rood gegaan om het afglijden naar steeds slechter te proberen te stoppen, dat ik mezelf volledig kwijt was geraakt. Ergens onderweg… Ik maakte uiteindelijk een prachtige tekening met een symbolische samenvatting van alles wat ik geleerd had in die twee en een halve maand. Daar ga ik een leuke kader voor kopen… In fase twee. En nu zit ik dan plots in Die fase twee.
Nu nog zes weken thuis sondevoeding geven. Terwijl ik dit typ, zit ik dus te eten via een buisje, hihi. Het is nog wat omslachtig, een tikje beperkend, maar ooooo wat is het leuk thuis te zijn en zomaar naar buiten te kunnen! Een beetje gek ook, want de voorbije periode was zo intens dat ik nu weer even moet wennen aan het gewone. Ik ben blij, voel me terug lekker in mijn vel, en durf me weer mooi te vinden, buisje door mijn neus of niet! Ik ben trots op wat ik al bereikte tot hiertoe en ga volop voor de nieuwe periode. Ik vind het spannend, eng spannend en leuk spannnend tegelijk. Ik laat me goed ondersteunen, maar kan nu erkennen dat het hardste werk uiteindelijk gedaan wordt door mezelf. En hé, dat is dik oké! Dankjewel voor iedereen die me steunde, op welke manier dan ook. Ik voelde het tot in de tippen van mijn tenen…
