Steeds nerveuzer stonden Ruby en ik te wachten. Ruby was misschien nog zenuwachtiger dan ik. Af en toe keken wij elkaar met een grote glimlach aan en dan gingen onze blikken weer gauw terug naar de deur..‘EEN TOETERENDE AUTO KWAM DE STRAAT INRIJDEN.. ‘Mijn hart sloeg over, daar was hij dan…
Om 3 uur zijn wij vertrokken naar het gemeentehuis. Toen wij aan kwamen rijden, stond er nog niemand, dus zijn wij nog maar een rondje gaan rijden. Ze waren nog bezig met corsages opspelden!
Toen wij opnieuw aan kwamen rijden, stonden daar veel mensen op ons te wachten, waaronder een heel lief vriendinnetje, Elise, waarvan ik echt niet wist dat zij zou komen. Toen ik haar zag rende ik op haar af en moest ik voor het eerst die dag huilen. Dat had Esli heel lief stiekem geregeld!
Vanwege de tijd moesten wij ons toen een beetje haasten. Wij zijn snel foto’s gaan maken met iedereen vóór het gemeentehuis.
Om kwart voor vier kwam de bode ons halen en mochten wij samen met Ruby, mijn vader en de moeder van Esli, alvast mee naar de kamer waar de ambtenaar, Will, was. Hier spraken wij snel nog wat dingen door tot wij hoorden dat het tijd was..
Esli werd weggegeven door zijn moeder op het nummer van Avant – ‘Wanna be close’. Hier hadden zij samen een soort van danspasje op de beat verzonnen. Hier moest iedereen om lachen. Daarna werd de muziek geswitcht naar Jagged Edge – ‘Let’s get married’. (Dit liedje is altijd een beetje een grapje geweest tussen Esli en mij. Ik zat hem altijd te pesten dat hij maar eens op zijn knie moest gaan, en omdat het ook over een gezinnetje beginnen gaat, moest het dit nummer worden).
Ruby mocht als eerste naar Esli lopen en wat deed ze dit goed! Nadat Ruby naast Esli stond, was het tijd voor papa en mij om te gaan lopen. Het enige waar ik naar kon kijken was die grote glimlach op Es zijn gezicht.. Zo vol liefde..
Wij mochten op het bankje zitten en Will ging van start: of de mensen alsjeblieft niet wilden vergeten, als zij naar buiten gingen, om hun telefoon weer aan te zetten. Iedereen lag gelijk in een deuk! Will vertelde over de zaal waar wij in trouwden. Dit is namelijk een monumentaal pand. Daarna begon zij over ons: hoe wij elkaar hadden leren kennen, wat wij in ons dagelijks leven doen, over onze vrijgezellenfeesten en over de 3 vragen die zij ons gesteld had tijdens ons ontmoetingsgesprek. Tussendoor droeg mijn moeder nog een mooi gedicht voor over liefde. Hierna begon het officiële gedeelte en zeiden wij allebei volmondig ‘JA’! Na het om schuiven van de ringen, mochten wij onze handtekeningen zetten. Ook de getuigen mochten hun handtekening zetten. Daarna was het vanaf toen officieel:Esli Jason & Stéphanie Avril Rubilla Juliana -Harmsen!
Omdat Esli gelovig is, en wij geen kerkdienst wilden, hadden wij gevraagd of Esli zijn ouders ons wilden zegenen. Erwin, mijn schoonvader, vertelde wat dat precies inhield. Nadat wij onze geloftes aan elkaar voorgelezen hadden, hebben zij voor ons gebeden. Intussen kwamen wij aan het einde van de ceremonie en sloot Will het af. De gasten, die ons niet zouden vergezellen naar het restaurant, mochten afscheid van ons nemen en de overige gasten gingen alvast naar beneden. Wij hebben foto’s gemaakt vanaf het franse balkonnetje. Hierna werden wij door een haag van bellenblazende mensen beneden ontvangen, terwijl wij naar de auto liepen!
(Van de avond heb ik helaas nog geen foto’s)
Wij mochten de avond verder vieren in Restaurant CUCU op het Veerplein in Zwijndrecht. Dit is een Moluks/Indonesisch familie restaurant dat heerlijk (halal) eten serveert. Toen we binnenkwamen werd er flink gejoeld door alle gasten en werden wij door iedereen gefeliciteerd. Omdat wij met een klein gezelschap waren, 35 man, hebben wij een voorstelrondje gehouden, zodat iedereen wist wie wiewas en het zo makkelijker was even bij iemand anders te gaan kletsen. Ondertussen werden er heerlijke loempia’s met hete sambal uitgedeeld en werd er gedronken en gekletst.
Als voorgerecht werd er een kleine Soto Ayam soep geserveerd, (niet te verwarren met Saoto soep). Dit was een kruidige soep op basis van kippenbouillon.
Na de soep kregen wij een ‘ABC’ voordracht van onze ouders, broers en vrouw/vriendin van de broers. Hierbij werd er bij elke letter een woord genoemd en hoe dat bij ons van toepassing was. Hier heeft iedereen hard om moeten lachen!
Bij de volgende gang kregen wij Ikan tjolo tjolo te eten. Dit is zeebaarsfilet met frisse groenten en een ketjapsaus. Inmiddels zat iedereen weer aan een andere tafel om te mengelen!
Hier en daar werden ineens blauwe en roze blaadjes uitgedeeld. Er werd door iedereen een lied gezongen met een zelf geschreven tekst!
Als hoofdgerecht kregen wij allemaal kleine schaaltjes op tafel met verschillende soorten groenten, gele en witte rijst, en heerlijke lams- en kipsaté. En natuurlijk, werd er weer van tafel gewisseld! De heren hadden zoveel saté op, dat er geen saté meer over was! Per persoon hadden zij een stuk of 15 tot 20 spiesjes op, zo lekker vonden ze het..!
Mijn vader kon natuurlijk niet achter blijven, aangezien mijn moeder een gedicht voorgelezen had, en Esli’s ouders ons gezegend hadden. Hij begon zijn speech met de mededeling dat hij stiekem samen met mijn zwager (en ceremonie meester) Johnathan en schoonzusje (en mijn getuige) Jacky, een lied had geoefend dat zij in plaats van mijn moeders gedicht hadden zullen zingen, en hij zou dat op de piano begeleid hebben. Helaas kon dit niet doorgaan omdat Jacky ziek was. Zij had geen stem meer. Zij had zelfs koorts. Daarna begon hij een liefdevolle speech over Esli en mij. Dat hij, mijn vader, samen met mijn moeder heel veel respect had voor Esli. Dat Esli altijd zo goed voor mij was geweest tijdens mijn zware periode van ziekzijn, en dat nog steeds was. Maar dit vertelde hij ook met heel veel humor en natuurlijk lag iedereen weer in een deuk!
Daarna hebben Esli en ik gedanst op ‘Brian McKnight- ‘Never Say Goodbye’ en had iedereen om ons heen ineens sterretjes! Na onze dans kwam voor ons het spannendste gedeelte, want de taart mocht aangesneden worden en zouden wij er achter komen of wij een jongetje of een meisje zouden krijgen! De champagne werd uitgedeeld en bij de eerste keer dat wij het mes in de taart lieten verdwijnen konden wij nog niets zien, zelfs niet toen het mes er weer uit ging. Maar bij de tweede keer zag ik als eerste het blauw tevoorschijn komen en begon ik enthousiast te roepen van blijdschap. Wij dachten namelijk allebei vanaf het begin, dat het een zoon zou worden, maar nu werd het ook bevestigd dat wij het ook echt goed aangevoeld hadden!
Hierna kwam er weer een verrassing, want ik moest op een kruk gaan zitten en toen kreeg ik ineens een serenade van Esli! Hij zingt altijd keihard mee met nummers van Jayh, zoals o.a. ‘My Baby’. Samen met zijn broer had hij stiekem een complicatie gemaakt van drie liedjes en de hele zaal zong mee! Er werd op een gegeven moment zelfs STE-PHA-NIEEE gezongen in plaats van mijn baby, maar ook werd Yuchi niet overgeslagen en zong papa Esli ook even ‘My Baby’ naar mijn buik!
Ondertussen was het rond 10 uur en kwam het einde in zicht. Ik was inmiddels he-le-maal kapot, maar zo dolgelukkig! Achteraf heb ik er geen idee van hoe ik deze dag vol gehouden heb. Ik heb hier later dubbel en dwars voor mogen/moeten betalen (figuurlijk), maar ik heb zo genoten..! Ik zal de rest van mijn leven met een grote glimlach op deze dag terug kijken.
[su_youtube_advanced url=”https://www.youtube.com/watch?v=a_mJcWtlxGQ” controls=”alt” autohide=”no” autoplay=”yes” loop=”yes” rel=”no”]
- Video gemaakt door: Johnathan Juliana
- Foto’s gemaakt door: Daan Zahradnik
- Bloemen gemaakt door: Elva de Ridder
Maar onze ouders hadden nog een verrassing, want wij gingen niet thuis slapen.. waar wel? Dat lees je de volgende keer!
