Vertwijfeld kijk ik naar mijn schoenen. Doe ik mijn nette laarsjes die goed bij mijn outfit passen aan of kies ik toch voor mijn pantoffels? Ik besluit er een last minute beslissing van te maken. De uitvaart van mijn opa begint over een halfuur en ik plof in mijn netste kleding op de bank. In the heat of the moment besluit ik mijn pantoffels aan te houden, het is tenslotte een uitvaart in corona tijd.
Het doet pijn. Niet weten of ik wel afscheid van mijn opa kan nemen. Moet mijn familie buiten wachten? Kan mijn nichtje naar binnen? Lukt het wel om verbinding te maken? Vragen die pas beantwoord zullen woorden als de uitvaart begint. Tot dan is het afwachten. Net voor de uitvaart begint, komt er via Facebook Messenger een gesprek binnen. Een oproep van mijn nichtje. Snel neem ik op en zie ik niet alleen een groot mondkapje en de donkere ogen van mijn nichtje, maar ook de kist van mijn stiefopa die nog half in de auto ligt. Ik schiet gelijk vol en na mijn tranen driftig weggeveegd te hebben kijken we verder via de ipad van mijn moeder.
Uitvaart in Corona tijd
De uitvaart was voor ons bijna onverstaanbaar en op een paar woorden na hebben we er weinig van meegekregen. Toch viel het ons op dat er weinig over mijn stiefopa werd gesproken, maar het geloof juist centraal stond. Pijnlijk. Een geweldige man verdient namelijk ook een passende uitvaart. Zodra het weer kan gaan we zijn leven op een goede manier vieren. Met lekker eten, mooie woorden en een pint. Of 2, 3, 4…
Twee weken later zat ik opnieuw in mijn mooiste kleding op de bank. Dit keer voor de uitvaart van mijn oma. Messenger maakte plaats voor Zoom en de zaal zat vol met bekende gezichten. De uitvaart voelde voor mij gelijk al een stuk beter. De uitvaartondernemer sprak ons persoonlijk toe en nam de tijd om de camera zo goed mogelijk neer te zetten. Ook de uitvaart zelf was een stuk persoonlijker. Mijn nicht las een stuk voor en de kist was omringd door bloemen. Heel veel bloemen. Er werd muziek gedraaid en stil gestaan bij het bewogen leven van mijn oma. De dienst duurde 18 min en kort erna werd de verbinding verbroken. Het blijft gek. Afscheid nemen van je opa en oma en een minuut later de tv uitdrukken en verder gaan met je dag. Tegelijkertijd voelt het alsof ze er nog zijn. Alsof het allemaal een boze droom was en we morgen weer wakker worden in een wereld zonder corona en met mijn opa en oma.
